ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ ဒကာ ထိုေန႔က မိုးဖြဲဖြဲ ရြာေနတယ္၊ ေနေရာင္က ျပျပေလးပဲ အေရာင္ ျပႏိုင္တယ္။ ဦးပဥၨင္း ဦးတကၡ ဘုရားရွိခိုးၿပီး ထုံးစံအတုိင္း ႐ုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းကို ၾကည့္တယ္။ သတင္း နားေထာင္ၿပီး ပုတီးစိတ္ရမယ္၊ ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ ကိုးပါး ရြတ္ရမယ္။ အိပ္ယာမ၀င္မီ မက်ိန္းမီ ပိဋကတ္ သံုးပံု ဆက္ဖတ္ရမယ္။ ေမတၱာပို႔ရမယ္။ ဒါေန႔တဓူ၀ ဦးတိကၡရဲ႕ က်င့္ေဆာင္မႈပဲ။
ခုတစ္ေလာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို လာၾကတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမ ေတြကို ၾကည့္ရတာ ဦးပဥၨင္း ဦးတကၡ စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးႀကီးပဲ ခံစားေနရတယ္။ ဒကာေတြ အလာ က်ဲသြားသလို လွဴတာ တန္းတာလည္း ပုပၸ၊ မုဥၥ၊ ပရ ေစတနာ ျပတ္ျပတ္သားသား မဟုတ္ၾကသလိုပဲ။ သဒၶါတရား အားေကာင္းတဲ့၊ လွဴတာ တန္းတာ ၀ါသနာ ထုံတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ အႏြယ္၀င္ေတြကို သဒၵါ အားပ်က္ေအာင္ ဘယ္အရာေတြက တားျမစ္ေနသလဲ။
ဦးတိကၡ အေတြး နယ္ခ်ဲ႕ေနတုန္း၊ ဦးျမစံ ေရာက္လာတယ္။ ေရစိုထီးကို ေက်ာင္း၀ရံတာမွာ ခ်ိတ္ၿပီး၊ ပုဆိုး ျပင္၀တ္တယ္။ ေျခသုတ္ခံေ ရွ႕ေျခေထာက္ကို ပြတ္သပ္ သန္႔ရွင္းတယ္။ၿပီးမွ ဦးပဥၨဇင္းေရွ႕ ပုဆစ္တုတ္ ထုိင္ရင္း ထိျခင္းငါးပါးနဲ႔ ဦးခ်တယ္။ ဦးတိကၡက ဒကာ ဦးျမစံရဲ႕အျပဳအမႈေတြကို အေသးစိတ္ လိုက္ၾကည့္ရင္း စကားေျပာဖို႔ အခ်ိန္ကို စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
ဦးျမစံ ေနသာသလို ထုိင္သည္အထိ ေစာင့္ဆိုင္းေနတယ္။ ဦးျမစံလည္း ဦးခ်ၿပီး လက္အုပ္ခ်ီထားတဲ့ လက္ကို ခ်လိုက္ကာ ဦးပဥၶဇင္းကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။
“အိမ္း၊ ဒကာလည္း ေပ်ာက္ခ်က္သား ေကာင္းေနပဲလား။ ဘာေတြမ်ား အလုပ္႐ႈပ္ ေနတာတုန္း။”
“မွန္ပါ့ဘုရား၊ လူကိစၥဆိုတာ အမ်ားသားပဲ မဟုတ္လား”
“ဘာကိစၥေတြမ်ား ေနတာလဲ၊ ဒကာရဲ႕”
“အခုတစ္ေလာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တအား တက္ကုန္တယ္ဘုရား၊ ဘယ္ပစၥည္း၀ယ္၀ယ္ ပိုက္ဆံေတြနဲ႔ လဲေနရသလုိပဲ။ ဒီျခားထဲေ လာင္စာဆီကလည္း အဆမတန္ ေစ်းတက္ ယူလိုက္ေသးတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ ေန႔စဥ္ မရွိမျဖစ္ စား၀တ္ေနေရး ျပႆနာက ေခါင္းခိုက္ေနၿပီဘုရား။”
“ေအာ္ ဒကာတို႔လည္း ဒုကၡ တယ္ႀကီးသကို”
“ တပည့္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျဖစ္ရတာ၊ ဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္ ထြန္းကားတဲ့ ဒီျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူလာျဖစ္ရတာ တကယ္ ဂုဏ္ယူခဲ့တာ၊ခုေတာ့ မွားၿပီနဲ႔ တူပါရဲ႕ဘုရား”
“ ဟ၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း ဒကာရ”
ဒကာရင္ဖြင့္သံ
“တပည့္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာသင္ခဲ့ရတာ။ သင္ပုန္းႀကီးကို ဘုန္းဘုန္းတို႔က စာခ်ေပးတာ။ ဒီလိုန႔ဲ အေရးေလး အဖတ္ေလး တတ္လာတာ။ ဒီေက်းဇူးနဲ႔တင္ ဘုန္းဘုန္းတုိ႔ကို ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆုံးဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီရြာက ဘုန္းဘုန္းကပဲ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ အဆက္အသြယ္ လုပ္ေပးတာ။ ဒါနဲ႔ ခုလို ၿမိဳ႕ေပၚေရာက္ၿပီး ပုံႏွိပ္တုိက္မွာ ၀င္လုပ္လာတာ။ ေနာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်။ သားတစ္ေယာက္ရတယ္။ သားက ရြာက ေက်းဇူးရွင္ ဘုန္းဘုန္းဆီမွာ ကိုရင္၀တ္ၿပီး စာေပ သင္ၾကားေနတာ။ မႏွစ္က ပထမငယ္တန္း ေအာင္ခဲ့ၿပီ၊ ခု ပထမလတ္တန္း ေျဖေတာ့မယ္။ တစ္ရြာလုံးလည္း စာတတ္ေပတတ္ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။ေနာက္ဘုန္းဘုန္းက ေလာကုတၱရာ စာေပသာ မကဘူး။ေလာကီ စာေပကိုလည္း လူငယ္ ရဟန္းေတြ ေလ့လာေစတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာေတြ၊ အင္တာနက္ေတြနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးေစတယ္။ တတ္ေျမာက္ေစတယ္။ ဆရာေတာ္က သာသနာ ျပဳတယ္ဆုိတာ သာသနာ သက္သက္ပဲ သာသနာျပဳလို႔ မရဘူးလို႕ မိန္႔ဆိုတာ။ ႏိုင္ငံေတာ္ တိုးတက္ၿပီး သာယာ၀ေျပာက တုိင္းသူူျပည္သူရဲ႕ လူမႈေရး ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာ ၿငိမ္းခ်မ္း သာသနာကို ေကာင္းစြာ ျပဳႏိုင္တယ္လို႔ ယူဆတယ္။
တုိင္းျပည္ မတိုးတက္ရင္၊ လူမူေရး ႐ုိင္းစုိင္းရင္ သာသနာကို ထိခိုက္တာပဲ။ ကမၻာေပၚမွာ ကိုးကြယ္မႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိ ခဲ့တာပဲ။ အခ်ဳိ႕ ကိုးကြယ္မႈ အယူအဆေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကတယ္။ သဘာ၀နဲ႔ ေ၀းကြာတဲ့ ကိုးကြယ္မႈ၊ ယံုၾကည္မႈဟာ တစ္ေန႔ေန႔ ေပ်ာက္ကြယ္ရမွာပဲ။
ထို႔အတူ သဘာ၀က်တဲ့၊ သဘာ၀နဲ႔ နီးကပ္ထိစပ္တဲ့၊ သဘာ၀ကို ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးတတ္တဲ့၊ ကမၻာေပၚေန လူသားကို ကမၻာေပၚေန လူသားစိတ္နဲ႔ ခ်စ္တတ္တဲ့ ကိုးကြယ္မႈေတြ ကမၻာနဲ႔ အတူတည္ၿမဲေနမွာ ျဖစ္တယ္။
ခုပဲ ပိဋကတ္သုံးပုံကို အာဂုံေဆာင္႐ ုံတင္ ရပ္မထားၾကဘဲ ႏုိင္ငံတကာကို ထုိးေဖာက္ သာသနာ ျပဳႏုိင္ဖို႔ အဂၤလိပ္စာေတြကို တိုးခ်ဲ႕ ေလ့လာ ဆည္းပူး ေနၾကတာကို အားေပးၾကရမယ္။ သာမန္ လူငယ္ေတြဟာ ရဟန္းပ်ဳိတို႔ကို ပင္ကို ေလးစားမႈ ရွိတဲ့အတြက္ လူငယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြ ဖြင့္လွစ္တဲ့ အဂၤလိပ္ ဘာသာစကား၊ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တန္း၊ စာရင္းအင္း သင္တန္းေတြ တက္ေရာက္ သင္ယူေနၾကတာ အနာဂတ္အတြက္ အလားအလာေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။
“ဒကာ ဦးျမတ္စံ ဒီေန႔စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာေနပါကလား”
“မွန္ပါတယ္ဘုရား။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ အေနာ္ရထားမင္း လက္ထက္ကတည္းက ဗုဒၶဘာသာ ဆိုတာ ထြန္းကားလာၿပီးမွ ျမန္မာျပည္သူမ်ား ကလည္း ဗုဒၶဘာသာကို ကိုးကြယ္လာတာ။ ယေန႔ထိပဲ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။ ခုထိ ေထရ၀ါဒ စစ္စစ္နဲ႔ သာသနာကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ႏိုင္ငံလို႔ ေျပာႏုိင္တဲ့ ႏုိင္ငံျဖစ္တယ္။ ဒါေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဘုရား သားေတာ္ ရဟန္း၊ သံဃာေတာ္တို႔ ေစာင့္ေရွာက္ က်င့္ေဆာင္လာတဲ့ ေက်းဇူးေတြပဲ။ သံဃာေတာ္ေတြကို ၾကည္ညိဳလို႔ မဆံုးဘူး။ သံဃာေတာ္ေတြကို တပည့္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္နဲ႔ေတာင္ မပစ္မွား၀ံ့ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ဆရာေတာ္ ဦးဥတၱမ၊ ဆရာေတာ္ ဦး၀ီစာရတုိ႔ဟာ အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕ေတြကို ေတာ္လွန္ခဲ့တာဟာ သာသနာျပဳတဲ့ လုပ္ငန္းတစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံသားေတြ အႏွိမ္ခံ ေနရတာ မၾကည့္ရက္ဘူး။ မခံစားႏူိင္ဘူး။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ရဟန္းေတြ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ရဘူးဆိုတဲ့ ကန္႔သတ္ခ်က္နဲ႔ ျပည္သူနဲ႔ ရဟန္းကို ခြဲျခားပစ္လို႔မရဘူး။ ရဟန္းေတြကို ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ခြဲ၊ ၀န္ထမ္းေတြကို ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ခြဲ၊ ေက်ာင္းသားေတြကို ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ခြဲ၊ သူတို႔က်ေတာ့ ယူနီေဖာင္း ၀တ္လ်က္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးထဲလည္းပါ။ ၀န္ထမ္း အရာရွိေတြမွာလည္း ေနရာအခန္႔သား ၀င္ယူ။ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း ေတြမွာလည္း လက္၀ါးႀကီးအုပ္၊ ဘာသာေရးမွာလည္း သူတို႔လက္၊ သူတို႕ေျခ၊ သူတို႔ေျပာသမွ် ျဖစ္ေနရၿပီဘုရား။”
“အိမ္း ဟုတ္သားပဲ”
ဘုန္းဘုန္းရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံ
“တကယ္ေတာ့၊ ဘုန္းဘုန္းတို႔လည္း၊ ဒကာႀကီးတို႔ရဲ႕ဘ၀ ခံစားခ်က္ေတြကို သိနားလည္ ေနၾကတာပဲ၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္ ေလာင္စာဆီ ေစ်းႏႈန္းေတြ တက္တာ၊ ဒကာတို႔ တင္ ထိခိုက္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘုန္းႀကီးတို႔လည္း ထိခိုက္တာပဲ။ ခုဆို ဆြမ္းကြမ္းက အစ ဘုန္းဘုန္းတို႔မွာ ရွားပါးေနၿပီ၊ ဒါေတြက တကယ္ ေတာ့ အပရိက ကိစၥေတြပါ။ တကယ့္ကိစၥက ခုန ဒကာႀကီး ေျပာခဲ့သလို ေလာကုတၱရာ အေရးအျပင္ ေလာကီေရးမွာလည္း ဘုန္းဘုန္းတို႔ တတ္ေျမာက္ဖို႔ လိုလာတယ္။ သာသနာျပဳတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈ ျဖန္႔ျဖဴးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပညာသင္ၾကားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္အိမ္တြင္း (ျပည္တြင္း) ထဲ လုပ္ေနလို႔ မရဘူး။ ႏြားေျခရာခြက္ ထဲမွာတင္ ပင္လယ္ ထင္ေနလို႔ ရွိရင္ ၾကာလာတဲ့အခါ၊ သာသနာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈပါ ေပ်ာက္သြားမွာ။ အခုဆို အျမင္က်ယ္တဲ့ ဆရာေတာ္၊ သံဃာေတာ္ေတြက ႏုိင္ငံတကာအထိ သာသနာျပဳဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတယ္။ အေမရိကန္တို႔၊ ထုိင္းတို႔၊ ကိုရီးယားတို႔ထိ ျမန္မာ ဘုန္းႀကီးေတြက ေျခဆန္႔ကာ သာသနာ ျပဳေနၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းတို႔ ေက်ာင္းက ကိုရင္ေတြ၊ ဦးပဥၨဇင္းေတြကို ကမၻာရြာထဲ ၀င္ဆံ့ သာသနာ ျပဳႏုိင္ဖို႔ သိအပ္တဲ့ နည္းပညာေတြကို ပို႔ခ်ေပးခဲ့တာ။ ဒါေတြဟာ တစ္လမ္းသြား သာသနာ ျပဳေနတဲ့ ေရွး႐ိုး အဖြဲ႕အစည္းေတြ မလိုလားမွန္း သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရရွည္ အျမင္ ၾကည့္ၿပီး၊ သာသနာ ျပဳဖို႔ရာ နည္းပညာ၊ ဘာသာ စကား၊ ကြန္ပ်ဴတာ ဒါေတြဟာ မလြဲမေသြ လိုအပ္တယ္။ ဒီနည္းပညာေတြရဲ႕ ပ့ံပိုးမႈေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းတို႔ဟာ ျပည္သူဒကာတို႔ရဲ႕ ဒုကၡသတင္းေတြ၊ ေသာက အခင္းအက်င္းေတြနဲ႔ ေလာဘတို႔ရဲ႕ ရက္စက္မႈေတြကို သိလာရတယ္၊ ဒီေတာ့ ဒကာဦးျမစံ၊ ဦးျမစံ သားအတြက္ စိတ္မပူနဲ႔။ ဦးပဥၨဇင္းတို႔လည္း ဒကာတို႔အတြက္ ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားေပးရမွာေပါ့”
ဦးျမစံကို ဘုန္းဘုန္းကို ဦးသုံးႀကိမ္ခ်၍ ျပန္သြားေလရဲ႕။
ဦးတိကၡ အေတြးထဲ နစ္ေမ်ာရင္း က်န္ခဲ့တယ္။ ျပည္သူ ဒကာေတြ ဒုကၡေရာက္ရင္ သာသနာ ဘယ္လို ျပဳႏူိင္မွာလဲ။ ငါတို႔ ျပည္သူေတြကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ မထားႏုိင္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ ဦးပဥၨဇင္း ဦးတိကၡ လမ္းေပၚထြက္ ေမတၱာသုတ္ ရြတ္တယ္၊ ျပည္သူ ခံစားေနရတာကို ကိုထင္ေက်ာ္၊ မစုစုေႏြး၊ ကိုမင္းကိုႏူိင္၊ ကိုကိုႀကီး(၈၈)မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသားေတြကေတာင္ မွ်ေ၀ခံစား ေပးေနၿပီ။ တို႔ဘုန္းဘုန္းတို႔လည္း ဒကားေတြ ဆြမ္းစားေနၿပီး ဒကာေတြကို ဒုကၡကယ္ရမယ္။
ဒီလိုနဲ႔ စက္တင္ဘာ ၈ ရက္ကစတဲ့ ဦးပဥၨဇင္းတို႔ ျပည္သူကို ေမတၱာသုတ္ ရြတ္သံဟာ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလး၊ ပခုကၠဴ၊ စစ္ေတြမွ တစ္ႏုိင္ငံလုံး အႏွံ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႕ကုန္တယ္။ ျပည္သူေတြေရာ၊ေက်ာင္းသားေတြပါ ဘုန္းဘုန္းတို႔ကို ၀န္းရံေပးၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ ေသနတ္ေတြ၊ တုတ္ေတြ၊ ကိုင္ေဆာင္ထားတဲ့ ရဲန႔ဲ စစ္သားေတြက အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက ေပၚထြက္လာတယ္။ စစ္ထရပ္ကားေတြ၊ အရပ္ဘက္(ေခ်ာဆြဲ) ခရီးသည္ တင္ကားေတြ ေရာက္လာတယ္။
ဦးပဥၨဇင္း ဦးတိကၡက ျပည္သူေတြရဲ႕ ဒုကၡကို ရင္ႏွင့္အမွ် ခံစားမိတယ္၊ ေမတၱာ တရားရဲ႕ အစြမ္းကို အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္တယ္။
ဗုဒၶဘုရားရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္ကို အျမဲတန္း ဆည္းကပ္ ကိုးကြယ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ျမန္မာလူမ်ဳိး အမ်ားစုနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ ရဲန႔ဲ စစ္သားေတြ။
သူတို႔လည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ မ်ားတာပဲ။ ခု ငါလုပ္ေနတာ ရာဇ၀တ္မွဴ က်ဴးလြန္ေနတာလား။ ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္ေနတာလား။မဟုတ္ဘူး။ လံုး၀ မဟုတ္ဘူး။ ျပည္သူနဲ႔အစိုးရ ေမတၱာခ်င္းဖက္၊ လက္ခ်င္း ယွက္ေစခ်င္ လို႔လုပ္ေနတာပဲ။
ေနာက္ဆုံး ငါဘုရားကို အာ႐ုံ ျပဳရမယ္၊ ဦးခ် ကန္ေတာ့မယ္။ ေမတၱာသုတ္ ရြတ္မယ္။ ဦးတိကၡ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်ရင္း ရဲနဲ႕ စစ္သားေတြဘက္ မ်က္ႏွာမူကာ လက္အုပ္ခ်ီ ထားတယ္။ မ်က္စိ စံုမွိတ္ထားတယ္။ ဘုရား တန္ခိုး၊ ေမတၱာ တန္ခိုး၊ ျပည္သူ႔ တန္ခိုးေတြကို ယုံၾကည္မႈ အျပည့္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ မပ်က္။ ေနၿမဲေန။ ရြတ္ျမဲရြတ္တယ္။ ကန္ေတာ့ ျမဲကန္ေတာ့တယ္။
နားကေတာ့ ပိတ္ထားလို႔ မရဘူး။ ဆူညံတဲ့ အသံ၊ ေအာ္ဟစ္တဲ့ အသံ၊ ညည္းညဴတဲ့ အသံ၊ စစ္ဖိနပ္သံ၊ တုတ္နဲ႔႐ိုက္သံ။ နာလို႔ ေအာ္သံ ဘယ္ဘက္နား၊ ညာဘက္နားမွာ ငရဲျပည္ထဲ ေရာက္ေနသလို ၾကားေနရတယ္။
႐ုတ္တရက္ ေခါင္းမွာ ျပင္းထန္စြာ နာက်င္တဲ့ ဒဏ္ ခံစားရတယ္။ ေနာက္ကုတ္ေပၚ၊ ေနာက္ ေက်ာကုန္းေပၚ။ လက္အုပ္ခ်ီထားတဲ့ လက္ေပၚ ေစးထန္းတဲ့ ေသြးေတြ စီးက်လာတယ္။ နာက်င္မႈ တစ္ကိုယ္လုံးေပၚ က်ေရာက္ လာတယ္။ နာရင္နာတယ္ မွတ္ေပမယ့္ အနာက ကိုယ္ေပၚက စိတ္ထဲအထိ ေရာက္သြားတယ္။ စိတ္နာတယ္လို႔ မေျပာခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္ျပည္သူ အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ မဟုတ္လား။တုတ္ေတြ၊ ေသနတ္ေတြ ကိုင္ထားတဲ့ ရဲေတြ၊ စစ္သားေတြ သူတို႔က ဦးပဥၨဇင္းကို ႐ိုက္ေနတာလား။ မဟုတ္ႏိူင္ဘူး။ သူတို႔ လူသားေတြ၊ ျမန္မာ လူမ်ဳိးေတြ၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ၊ သူတို႔ လူ႐ိုင္းေတြမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို ႐ုိင္းေအာင္ ႐ိုက္ရဲေအာင္ တြန္းေပးေနသူ၊ ေျမႇာက္ေပးေနသူရွိေနတယ္။
ဆံတစ္ျပင္မွ မက်န္ေအာင္ ရိတ္ထားတဲ့ ကတံုး ေျပာင္ေျပာင္ဟာ တုတ္နဲ႔႐ိုက္တာနဲ႔ အၿပိဳင္ ေသြးခ်င္းခ်င္း နီရၿပီ။ ဒီေသြးနီနီဟာ ဘုရား သားေတာ္၀တ္တဲ့ သကၤန္း ေရႊ၀ါေရာင္ေပၚ စြန္းထင္းကုန္ၿပီ။
ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ဘယ္သူ ဖန္တီးတာလဲ။ တုတ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ေသနတ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ရဲနဲ႕စစ္သားေတြလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဦးတိကၡ ဆက္ေတြးၾကည့္တယ္။ ေတြး မရေတာ့ဘူး။ သတိက လစ္စ ျပဳလာၿပီ။ ေသြးထြက္လြန္လာၿပီ။ ေျမေပၚ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္မပ်က္ လက္အုပ္ခ်ီမပ်က္ ေစာင္းလ်က္ လဲက်သြားတယ္။ ဦးေခါင္းက ေသြးေတြ ေျမႀကီးေပၚမွာ စီးက်လ်က္။
ေျမႀကီးေပၚ က်တဲ့ ေသြးေတြ တစ္ေနရာကုိ စီးဆင္းသြားေနတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ေသြးအိုင္ တစ္ခု ရွိေနတယ္။ အဲဒီေသြးအိုင္က သမိုင္း အဆက္ဆက္ က်ခဲ့တဲ့ ေသြးေတြ စုစည္းရာမွ အိုင္ထြန္း လာတာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေသြး၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ေသြး၊ လယ္သမားေတြရဲ႕ေသြး၊ က်ဆံုးေလၿပီးတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ေသြး။ ခုေတာ့ ဘုန္းဘုန္းတို႔ရဲ႕ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္နဲ႔ ေပါင္းဆံုမိၾကၿပီ။ သမိုင္းေသြးအိုင္က ဘယ္အခါမ်ားမွ ခန္းေျခာက္ေတာ့မွာလဲ။
Writer:
ေမာင္တင္ဦး (ေျမာင္းျမ)
http://news-eleven.com/
0 comments:
Post a Comment
မွတ္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပရန္ ခဏေလးေစာင့္ၾကပါ။