ဒါနကထာ

ကယ္ဆယ္ေရးပစၥည္းမ်ား လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ယူေနၾကပုံ (ဓာတ္ပုံ - သန္းလႈိင္၊ စစ္ေတြ )

ဘုရားအဆူဆူ ဒါနကူမွ သံုးလူသင္းက်စ္ ဧကန္ျဖစ္၍  အၿမိဳက္တရား ေဟာေဖာ္ၾကားလ်က္ အမ်ားေ၀ေန ကြၽတ္လြတ္ေစ၏။

(ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ၊ မဟာဂႏၶာ႐ံုဆရာေတာ္)

ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရေသ့ေလးဟာ ဒီပကၤရာဘုရားရွင္ ထံေတာ္ေမွာက္မွာ ဘုရားျဖစ္ဖို႔ နိယတဗ်ာဒိတ္ရရိွၿပီးတ့ဲ ေနာက္ပိုင္း ငါ့ရဲ႕ေနာင္ေတာ္ဘုရားမ်ားဟာ ဘယ္ပါရမီ အက်င့္ကိုမ်ား ဦးစားေပး ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူခ့ဲ ၾကသလဲလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာင္ေတာ္ဘုရားမ်ားဟာ ဒါနပါရမီအက်င့္ကို ဦးစားေပး ျဖည့္က်င့္ေတာ္မူ သြားၾကပါလားဆိုတာ ေတြ႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သုေမဓာ ရေသ့ဘ၀မွစကာ ေနာက္ဆံုး  ေ၀ႆႏၲရာ ဘ၀တိုင္ေအာင္ ဒါနပါရမီကို ဦးစားေပး ျဖည့္က်င့္ေတာ္ မူခ့ဲပါတယ္။ ေ၀ႆႏၲရာမင္းသားေလး အမိ၀မ္းက ကြၽတ္လွ်င္ကြၽတ္ခ်င္း ထူးထူးဆန္းဆန္းေျပာတ့ဲ စကားတစ္ခြန္းက “အေမ ဘာမ်ားလွဴစရာရိွပါသလဲ” တဲ့။

ပါရမီဆိုတာ ျမင့္ျမတ္သူတို႔ရဲ႕အလုပ္၊ ျမင့္ျမတ္တ့ဲအလုပ္ကို ေခၚပါတယ္။ အဲဒီျမင့္ျမတ္တ့ဲ ပါရမီအလုပ္ ဆိုတာဟာ အျခားေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာေတာ့ ပရဟိတ အလုပ္ပါပဲ။ အေလာင္းေတာ္ႀကီးမ်ား ပါရမီျဖည့္တယ္ဆိုတာ အတၱကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး ပရကို ဦးစားေပး၊ ပရဟိတ အလုပ္ကို လုပ္သြား႐ံုမွ် သက္သက္သာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ပရဟိတသမား စစ္စစ္ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ပါရမီရွင္ေတြပါ။ ပါရမီက ဒါနသီလ စသည္ျဖင့္ ဆယ္ပါးရိွတယ္။ ပါရမီဆယ္ပါးမွာ ဒါနက အေျခခံပါပဲ၊ ဒါနကို  အေျခမခံဘဲနဲ႔ ဘယ္ပါရမီမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒါနံ နာမ ပရိစၥာဂလကၡဏာ ဆိုတ့ဲအတိုင္း ဒါနဆိုတာ စြန္႔ျခင္းလကၡဏာ ရိွပါတယ္။

ပါရမီဆိုတာလည္း တကယ္ေတာ့ စြန္႔ ျခင္းသေဘာကို အေျခခံရတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စြန္႔ျခင္းသေဘာ သြားတူေနလို႔ ပါရမီ ၁၀ ပါးလံုးဟာ  ဒါနလကၡဏာကို အေျခခံၾကရပါ တယ္။

ကမၻာေလာကမွာ ဘုရားဆိုတာ အျမင့္ဆံုး အျမတ္ဆံုး ပုဂိၢဳလ္ထူးပါ။ အဲဒီဘုရားရွင္ေတြဟာ ဂဂၤါ၀ါဠဳသဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူခ့ဲၾကပါတယ္။ ပြင့္ေတာ္မူၾကတ့ဲ ဘုရားရွင္အဆူဆူကို ဒါနက အဓိကကူညီခ့ဲပါတယ္။ ဒါနအကူအညီ မပါဘဲနဲ႔ ဘယ္ဘုရားမွ မပြင့္ႏုိင္ပါဘူး။ မိမိတို႔ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာ ရတနာျမတ္သံုးပါးကို ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္ခြင့္ ရေနတာ၊ ဘုရားရွင္၏ တရားေတာ္ကို နာၾကားခြင့္ရေနတာ၊ ကုသုိလ္အကုသိုလ္ကံကို ခြဲျခားနားလည္ခြင့္ရေနတာ၊ ဒါနသီလဘာ၀နာ ေကာင္းမႈေတြကို ျပဳခြင့္ရေနတာေတြဟာ ဒါနရဲ႕ ေက်းဇူးတရား မကင္းပါဘူး။

ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေဒသနာအစဥ္ဟာ ဒါန ကထာ၊ သီလကထာ၊ သဂၢကထာ၊  မဂၢကထာ၊ သာမုကၠံသိကကထာလို႔ ကထာငါးပါး အစဥ္အတိုင္း ရိွပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ ဘုရားရွင္က ဒါနကထာက စေဟာတာမ်ားပါတယ္။

မဂၤလာတရား ၃၈ ပါး ေဟာၾကားရာမွာ ဘုရားရွင္က ‘ဒါနဥၥ- စြန္႔ႀကဲေပးကမ္း လွဴဒါန္းမႈ ဒါနသည္လည္း၊ ဥတၱမံ မဂၤလံ- တိုးတက္ႀကီးပြားေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာတစ္ပါး ျဖစ္ေပ၏’ လို႔ ဒါနကို မဂၤလာတစ္ပါးအေနနဲ႔ ထည့္သြင္းေဟာၾကား ခ့ဲပါတယ္။ ဒါနျပဳတာ မဂၤလာတစ္ပါးပါ။ စြန္႔လႊတ္ျခင္းဟာ မဂၤလာတစ္ပါးပါ၊ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ၾကလို႔ က်က္သေရမ့ဲ အမဂၤလာေတြ ျဖစ္ေနၾကရတာပါ။

ဒုကၡသစၥာ- ဆင္းရဲျခင္းရဲ႕ လက္သည္ တရားခံအမွန္တရားဟာ သမုဒယသစၥာ ေလာဘတဏွာပါပဲ။ အဲဒီေလာဘတဏွာကို အလြယ္ကူဆံုး ဖ်က္ဆီးသတ္ျဖတ္ႏုိင္တာက ဒါနပါပဲ။ ဒါနဆိုတာ ေလာဘရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေလာဘျပ႒ာန္းပါတယ္။ အေလာဘႏွင့္တကြမကြာ သဒၶါေစတနာ ဓာတ္၌လာ၍ တဏွာေလာဘ  ေသဆံုးရ၏၊ ေလာဘမေသ ျဖစ္ရိွေနမူ ေပးေ၀လွဴမွ ဘယ္မွာျပဳလိမ့္။ အေလာဘ၊ သဒၶါ၊ ေစတနာ ပူးေပါင္းသတ္လို႔ တဏွာေလာဘ ေသရတယ္၊ တဏွာက ေလာဘေသသြားလို႔ ဒါနအထ ေျမာက္တယ္။ ဒါနျပဳတယ္ဆိုတာ ဒုကၡေရာက္ေၾကာင္း တဏွာသမုဒယကို ပယ္သတ္လိုက္တာပါပဲ။

ဒါနဆိုတာ ေဆာက္တည္အပ္၊ က်င့္သံုးအပ္ေသာေၾကာင့္ ‘၀တ’ အမည္ရတယ္၊  ပညာရိွတို႔ ပညတ္ထားအပ္၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ အက်င့္၊ ျမင့္ျမတ္သူတို႔၏ အက်င့္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ‘ျဗဟၼစရိယ’ အမည္ရတယ္၊ သတၱ၀ါ တို႔ကို ေဘးမ့ဲေပးေၾကာင္း အၾကြင္းမဲ့ သတၱ၀ါအေပါင္းကို ေစာင့္ေရွာက္ေၾကာင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ‘သီလ’ ေခၚလို႔လည္း ရတယ္၊ ေလာကီစည္းစိမ္ခ်မ္းသာ၊ စ်ာန္ ၀ိပႆနာ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ဆိုသည့္ ေလာကုတၱရာ ခ်မ္းသာတို႔ကို ေပးတတ္၊ ေဆာင္ႏွင္းတတ္ေသာေၾကာင့္ ‘နိဒါန’ အမည္ရတယ္။

လူ႔စည္းစိမ္နတ္စည္းစိမ္ အားလံုးရဲ႕ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းျဖစ္လို႔ ‘မူလ’ လို႔လည္း ေခၚတယ္။ ႏွစ္သက္ဖြယ္ အာ႐ံုတို႔ကို ျဖစ္ေပၚလာေစေသာ ခ်မ္းသာသုခတို႔ရဲ႕ တည္ေနရာ ခိုင္မာတ့ဲ ဌာနျဖစ္လို႔ ‘ပတိ႒ာ’ လို႔လည္း ေခၚတယ္။

ဒါနဆိုတာ တစ္စံုတစ္ရာ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းနဲ႔ ေတြ႔ႀကံဳေနရသူတို႔အတြက္ အကာအကြယ္ အေစာင့္အေရွာက္ျဖစ္ၿပီး မွီခိုရာ၊ ေထာက္တည္ရာ၊ လားေရာက္ရာ၊ ကိုးကြယ္ရာ၊ လဲေလ်ာင္းရာလည္းျဖစ္တယ္၊ သတၱ၀ါအေပါင္းရဲ႕ မွီခိုအားထားရာ သီဟာ သနရာဇပလႅင္ႀကီးနဲ႔ တူတယ္၊ ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တိုင္းမွာ ေထာက္တည္ရာကို ရေစႏုိင္လို႔ မဟာပထ၀ီ ေျမႀကီးနဲ႔လည္း တူတယ္၊ သတၱ၀ါအားလံုး ၿမဲၿမံတင္းက်ပ္စြာ ကိုင္ထားအပ္တ့ဲ လက္ကိုင္ႀကိဳးတန္းနဲ႔လည္း တူတယ္။

ဒါနဆိုတာ ဒုဂၢတိဘ၀ ဆင္းရဲဒုကၡအမ်ဳိး မ်ဳိးမွ ထုတ္ေဆာင္ကယ္တင္ တတ္ေသာေၾကာင့္ ေလွသေဘၤာတို႔နဲ႔လည္း တူတယ္။ လိုခ်င္မက္ေမာမႈေလာဘ၊ ႏွေျမာ၀န္တိုမႈ မစၦရိယစတ့ဲ ဆန္႔က်င္ဘက္ ရန္သူေဘးမွ သက္သာရာရေစလို႔ စစ္ေျမျပင္က သူရဲေကာင္းနဲ႔လည္းတူတယ္။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး၊ ဥစၥာရွားပါးျခင္း ေဘးရန္မွ ကာကြယ္ေစာင့္ ေရွာက္တတ္လို႔ ေကာင္းစြာတည္ေဆာက္ထားတ့ဲ မင္းေနျပည္နဲ႔လည္း တူတယ္။

ဒါနဆိုတာ ၀န္တိုႏွေျမာမႈ မစၦရိယ၊ လိုခ်င္တပ္မက္မႈေလာဘ၊ အလွဴခံပုဂိၢဳလ္၊ သတၱ၀ါသခၤါရတို႔အေပၚ အမ်က္ထြက္မႈ ေဒါသ၊ သူတစ္ပါး စည္းစိမ္ကိုျငဴစူမႈဣႆာ၊  အျမင္မွားမႈမိစၦာဒိ႒ိ၊ ယံုမွားမႈ ၀ိစိကိစၦာစတ့ဲ စိတ္အညစ္အေၾကးေတြ မလိမ္းက်ံ၊ မကပ္ၿငိႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ပဒုမၼာၾကာပန္းနဲ႔လည္း တူတယ္။ ဒါနျပဳသူကို ယခုဘ၀မွာ ေျခြရံသင္းပင္းနဲ႔ ျပည့္စံုေစၿပီး တမလြန္မွာ သူတစ္ပါးထက္ ခြန္အားဗလ ပိုမိုေကာင္းမြန္ ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ဆင္ေျပာင္ႀကီးနဲ႔လည္း တူတယ္၊ ခုေရာေနာင္ပါ ဘ၀ႏွစ္ျဖာတို႔မွာ တိုးတက္ႀကီးပြား ခ်မ္းသာေၾကာင္း ေကာင္းျမတ္ေသာ မဂၤလာလို႔ ဘုရားရွင္တို႔  သမုတ္အပ္ေသာေၾကာင့္ ေငြေဘာ္အတူ ကုိယ္လံုးျဖဴေသာ ႏြားလားဥသဘနဲ႔လည္း တူတယ္၊ ေဘးရန္ထူလွ ဒုဂၢတိဘ၀မွ ေဘးရန္ကုန္ခန္း ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ သုဂတိဘ၀သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးတတ္ေသာေၾကာင့္ ျမင္းပ်ံရတနာနဲ႔လည္း တူတယ္။ ဘုရားရွင္ အဆူဆူတို႔က ဒါနကို အဲဒီလို ခ်ီးမြမ္းခ့ဲၾကတယ္။

ဘ၀ဆိုတာ ရယူျခင္းနဲ႔ ေပးဆပ္ျခင္း အပိုင္းႀကီး ႏွစ္ပိုင္းရိွတယ္။ ဘ၀ကို ရယူျခင္းနဲ႔  တည္ေဆာက္ရသလို ေပးဆပ္ျခင္းနဲ႔လည္း တည္ေဆာက္ရပါတယ္။ ပညာေတြရွာ ရယူတယ္၊ ဥစၥာေတြရွာ ရယူတယ္။ ပညာရွာတ့ဲ အလုပ္၊ ဥစၥာရွာတ့ဲ အလုပ္ေတြမွာ အကုသိုလ္ရွာတ့ဲ အလုပ္မ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔။ ပညာရွာတာ ျပန္ေပးဖို႔၊ ဥစၥာရွာတာ ျပန္ေပးဖို႔၊ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္မ်ဳိးထား ရွာရမယ္။ ဒါဆိုရင္ ပညာရွာရင္း၊ ဥစၥာရွာရင္း ကုသိုလ္ပါ ရွာၿပီး သားျဖစ္သြားတယ္။ ဘ၀ဆိုတာ ကုသိုလ္ လည္းရ၊ ၀မ္းလည္း၀ဆိုတာ အေကာင္းဆံုးပဲ။ ကုသိုလ္ဆိုတာ စိတ္ပါပဲ။ စိတ္ထားေလး ဦးတည္ခ်က္မွန္ေအာင္၊ တည့္ေအာင္ ထားလိုက္တာနဲ႔ ကုသိုလ္က ျဖစ္သြားတယ္။

ကုန္တင္သေဘၤာေတြမွာ အတင္အခ်ဆိုတာ ရိွတယ္။ ကုန္ေတြ နင္းကန္တင္၊ ကုန္ခ် (ခ်တ့ဲကုန္) မရိွဘူးဆိုရင္ အဲဒီသေဘၤာ ေရျပင္မွာ နစ္ျမဳပ္မွာပါ။ ဘ၀မွာလည္း အယူခ်ည္းပဲရိွၿပီး အေပးမရိွဘူးဆိုရင္ အဲဒီဘ၀ အပါယ္ေလးပါး နစ္ျမဳပ္မွာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ဆိုတာ အယူအေပး၊ အေပးအယူ ရိွရပါတယ္။

ပုထုဇဥ္အမ်ားစုဟာ ဘ၀ကို အယူနဲ႔ပဲ တည္ေဆာက္ၾကတာမို႔ ေလာဘေဒါသ ကိေလသာ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးေတြပိၿပီး ကြယ္လြန္တ့ဲအခါ အပါယ္ေလးပါးကို နစ္ျမဳပ္ၾကရတာ မ်ားပါတယ္။ တရားသေဘာကို သက္၀င္ ဥာဏ္ယွဥ္သူေတြကေတာ့ ဘ၀ကို အေပးအယူမွ်ေအာင္  တည္ေဆာက္ၾကပါတယ္။ တတ္ႏုိင္ပါက အေပးကိစၥကို အေလးထားၿပီး အတၱကို တည္ေဆာက္ၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘ၀ဟာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ၿပီး ကြယ္လြန္တ့ဲအခါ လူ႔ရပ္နတ္ရြာ ေကာင္းရာသုဂတိမွာပဲ ေရာက္ၾကပါတယ္။ ေလးရင္ ျမဳပ္မယ္၊ ေပါ့ရင္ ေပၚမယ္။ အတၱႀကီးရင္ ဘ၀က ေလးလံတယ္၊ အတၱနည္းရင္ ဘ၀ဟာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရိွတယ္၊ ဒီသေဘာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ပရဟိတသည္သာ အတၱဟိတ အစစ္ပါ။ ပရဟိတမပါေသာ အတၱဟိတဆိုတာ အတၱအတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုးပါပဲ။ ၀န္ထုပ္၀န္ပိုး ၀န္ပိုေတြမ်ားေနတ့ဲ အတၱဟာ အပါယ္ေလးပါးကို နစ္ျမဳပ္ရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေပါ့ပါးေသာ အတၱျဖစ္ေအာင္ ပရဟိတကို ဦးစားေပး လုပ္ရပါတယ္။ ပရဟိတကို လုပ္ေဆာင္ျခင္းဟာ တကယ္ေတာ့ အတၱသမၼာပဏိဓိမဂၤလာ - မိမိကုိယ္ကိုယ္ ေကာင္းစြာထားျခင္း၊ ေကာင္းစြာတည္ေဆာက္ျခင္း ဆိုတ့ဲ မဂၤလာတစ္ပါးပါပဲ။ ကပ္ေစးႏွဲျခင္း၊ ႏွေျမာတြန္႔တိုျခင္းဆိုတ့ဲ ေလာဘမစၦရိယကေတာ့ ဘ၀ကို နိမ့္က်ေအာင္ ဆြဲခ်တတ္တ့ဲ မေကာင္းဆိုး၀ါးပါ၊ ဒါနကေတာ့ ဘ၀ကို ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ေပးတတ္တ့ဲ မဂၤလာတရားပါ။ ။

Writer: 

အရွင္သံ၀ရာလကၤာရ (ဓမၼပိယဆရာေတာ္)

http://www.news-eleven.com/

Share on Google Plus

About Admin

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.