ဓည၀တီ ဘူးသီးေတာင္မွသည္ ဧရာ၀တီ ေျမာင္ျမဆီသုိ႕
(ဦးျမတ္ထြန္းေျပာတဲ့ ေထာင္တြင္း အေတြ႕အၾကံဳ )
--------
နိရဥၥရာ
(ဦးျမတ္ထြန္းေျပာတဲ့ ေထာင္တြင္း အေတြ႕အၾကံဳ )
နိဒါန္း
-----
ရခိုင္ျပည္နယ္ ေပါက္ေတာျမိဳ႕နယ္ ဇာတိ ဦးျမတ္ထြန္းဟာ ဘဂၤလာေဒခ်္႕ အေျခစုိက္ နိရဥၥရာ သတင္းဌာနကို သတင္းေပးပို႕တဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႕ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ ေမာင္ေတာ- ဘူးသီးေတာင္ ကားလမ္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ ဗ်ဴဟာဂိတ္္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။ ဖမ္းဆီးခံရျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ လ၀က အမူနဲ႕ ေထာင္ (၅) ႏွစ္ခ်မွတ္ခံရျပီး ဘူးသီးေတာင္ေထာင္ကို အပို႕ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္ရဲ႕ ဆိုး၀ါးလွတဲ့ ေထာင္အေျခအေနေတြကို ျပည္ပ အေျခစုိက္ သတင္းဌာနေတြဆီ ေပါက္ၾကားမွာကို စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ဦးျမတ္ထြန္းကို (၅) လအၾကာမွာ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္ကေန ေျမာင္းျမေထာင္ကို ပို႕ေဆာင္လို္က္ပါတယ္။ သူဟာ အခုေတာ့ သမၼတရဲ႕လႊတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႕ လြတ္လာခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ သူရဲ႕ တသက္ မေမ့ႏိုင္စရာ ေထာင္တြင္း အေတြ႕အၾကံဳေတြကိုေတာ့ ဦးျမတ္ထြန္းက ခုလို ေျပာျပထားပါတယ္။
အပိုင္း (၁)
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၈ ရက္ေန႕ ေမာင္ေတာ့ကေန ဘူးသီးေတာင္သို႕ အသြား ဘူးသီးေတာင္ အ၀င္ ကားဂိတ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို စရဖက ဖမ္းပါတယ္။ အဲဒီ ဖမ္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက USB တခု၊ ဧရာ၀တီ မဂၢဇင္း တစ္ အုပ္၊ Arakan Post စာေစာင္ေတြနဲ႕ လူ႕အခြင့္ အေရးနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္ တအုပ္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ရသြားပါ တယ္။ အဲသလို ရရွိျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေမာင္ေတာ ရဲစခန္းကို ပို႕လိုက္ပါတယ္။ မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႕မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရဲစခန္း ကေနျပီး တရားရံုးမွာ စတင္ တရားစြဲ ပါတယ္။ တရားရံုးမွာ စရဖက တပ္သား တင္ရီဆိုသူက လာျပီး သက္ေသခံပါတယ္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ၄၃ ရက္ ေနခဲ့ရျပီး ဧျပီလ ၂၇ ရက္ေန႕မွာေတာ့ လ၀က အမူနဲ႕ ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ နယ္ တရားရံုးက ျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ေမလ ၃ ရက္ေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္ကို ပို႕ပါ တယ္။ ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္ကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ထားတာ လူသားေတြကို ထားသလို မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တိရိစၦာန္ေတြကို ထားသလို ထားပါတယ္။ စည္းကမ္းေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အတြက္ မနက္ ၅ နာရီခြဲ ဆိုရင္ အိပ္ရာထျပီး ဘုရား ရွိခိုး ရတယ္။ ဘုရား ရွိခိုးျပီး တန္းဖြင့္တယ္။ ၁၂ နာရီ မွာ တန္းပိတ္တယ္။ ၁၂ နာရီနဲ႕ ၂ နာရီၾကားမွာ စားခ်ိန္ ထမင္းေကြ်းတဲ့ အခါ ျဖစ္သလို ခ်က္ထားတဲ့ ပဲနဲ႕ စားရတယ္။ ဆားမပါ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႕မပါ။ ျပဳတ္ထားသလို။ ညေန က်ရင္ တာလေဘာ ဆိုတဲ့ ဟင္းနဲ႕စားရပါတယ္။ တာလေဘာ ဆိုတာက ၀က္စားဖို႕ ခ်က္သလို ကင္းဇြန္းနဲ႕ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကို ဓါးနဲ႕စင္းျပီး ျဖစ္သလို ခ်က္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္္။ တပတ္ကို ၂ ခါ အသားေကၽြးတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္္မွာက မြတ္ဆလင္ေတြမ်ားတဲ့ အတြက္ အမဲသားဘဲ ေကၽြးပါတယ္။ တျခားအသား မေကၽြးဘူး။ အမဲသား မစားတဲ့သူေတြကို ၾကက္ဥ တစ္လံုး။ မဟုတ္ရင္ လက္သန္းေလာက္ အရြယ္ရွိတဲ့ ငနီတူ ေျခာက္ ေလးငါးေကာင္ ေပးပါတယ္။ အဲလို မ၀ေ ရစာ စားရတယ္။ ေရခ်ိဳး ရတာကလည္း တေယာက္ကို ၅ခြက္ ၆ ခြက္။ အမ်ားဆံုးက ၁၀ ခြက္ ခ်ိဳးရတယ္။ ပူတဲ့ ရာသီေတြမွာဆို စိုရံုေလာက္ဘဲ ခ်ိဳးရတယ္။ ေရကေတာ့ ေထာင္ေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ဆည္က ေရကို သံုးရတယ္။ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ။ ေဆးလိပ္ေတြ႕ရင္ အျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ ေျခခ်င္း ခတ္ပါတယ္။ ေျခခ်င္းခတ္လို႕ ေနာက္ အျပစ္တခုေတြ႕ရင္ ေဒါက္ခတ္တယ္။ ဘူးသီးေတာင္မွာ ၁ေဆာင္၊ ၂ ေဆာင္၊ ၃ ေဆာင္ ဆိုျပီး အေဆာင္ ၃ ေဆာင္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ခါစက အက်ဥ္းသား ၁၂၇၀ ရွိတယ္။ ေနာက္ထပ္ တျဖည္းျဖည္း တိုလာျပီး လူဦေရမ်ား လာတဲ့အတြက္ အိပ္ရတာ အခက္အခဲရွိတယ္။ တေတာင္ခန္႕ရွိတဲ့ေနရာမွာ ျပြတ္ သိပ္ျပီး တဘက္ေစာင္းျပီး အိပ္ရတယ္။ ေဆး၀ါးကုသမႈကေတာ့ မ်ိဳးမင္းဦးဆိုတဲ့ ဒုေထာင္မွဴးက အလြန္ ဆိုး၀ါး ပါတယ္။ ေဆးခန္းသြားျပရင္ မင္းတို႕ အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႕ ဟန္ေဆာင္တယ္ဆိုျပီး အက်ဥ္း သားေတြကို ေဆးကုဖို႕ ေ၀းစြ။ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ေစာ္ကား တတ္ပါတယ္။ ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးထုိးခ်င္ရင္ ေဆးရံုက ၀န္ထမ္းေတြကို ေငြေပးျပီး ထုိးရတယ္။ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ ေဆးမထိုးရပါဘူး။ ငွက္ဖ်ား ၀င္ေနတဲ့ သူေတြကိုလည္း ပါရာစီတာေမာလ္နဲ႕ ဘာမီတြန္ဘဲ ေပးပါတယ္။ ေဆး၀ါးကုသမႈမွာ ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္ဟာ အေျခအေန အလြန္ ဆိုး၀ါး လြန္းလွပါတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြကို ဂရု တစိုက္ ေဆးကုသ မေပးတဲ့ အျပင္ အက်ဥ္းသားေတြကို ရိုက္တယ္။ ကန္ ေက်ာက္ပါတယ္။ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ေစာ္ကားပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ သူေတြ အေနနဲ႕ အျပင္ေဆးရံုေတြနဲ႕ ေဆးခန္း ေတြမွာ ကုသခြင့္ေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ ပိုက္ဆံ ရွိတ့ဲသူေတြ ကိုက်ေတာ့ ေထာင္ပိုင္ၾကီး။ ေထာင္မွဴးၾကီး၊ ေဆးရံု တာ၀န္ခံ၊ ဒုေထာင္မွဴး မ်ိဳးမင္းဦးတို႕က ပိုက္ဆံယူျပီးေတာ့ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခိုင္းပဲ အနားယူရင္းနဲ႔ ေဆးရံုတက္ခိုင္းပါတယ္။ သူတို႕က လူနာသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေနၾကတာ ကိုေတြ႕ ရပါတယ္။ အျပင္မွာ လယ္လုပ္တယ္။ ေတာင္ယာ လုပ္တယ္။ အဲဒီလို လုပ္ငန္းေတြလည္း ရွိပါတယ္ ။ လြတ္ရက္ နီးတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို အျပင္ကို ထုတ္ျပီးေတာ အလုပ္ခိုင္းပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေျခခ်င္း ခတ္ပါတယ္။ ေျခခ်င္းခတ္လို႔ တစ္လႏွစ္ လခန္႔ အျပင္ကို ထြက္လို႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို သူတို႔ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ သူတို႔ ေျခခ်င္း ျဖဳတ္ေပးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ သူေတြ ဆိုရင္လည္း ပိုက္ဆံေပးရင္ ေျခခ်င္း ျဖဳတ္ေပးပါတယ္။ ေျခခ်င္း တစ္ခါျဖဳတ္ဖို႕ အတြက္ သူတို႔ကို ပုိက္ဆံ တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေသာင္း သံုးေသာင္းေပးျပီေတာ့ ေျခခ်င္းျဖဳတ္ ရပါတယ္။ မိုးခါ ဆိုလို႔ ရွိရင္လယ္ထြန္ရတယ္။ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ဆို လို႔ရွိရင္ စပါးရိတ္ရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္လုပ္ သူတို႔ေတြက လုပ္အားခ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ တျပားမွ မရၾကပါဘူး။ အလုပ္ပဲ ခိုင္းပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ေနမေကာင္းျဖစ္ လို႔ရွိရင္လည္း ဖ်ားနာ ေနရင္လည္း ဖ်ားနာေနတဲ့ အတိုင္းပဲ သူတို႔ခိုင္းတဲ့ အလုပ္ကုိပဲ လုပ္ရပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၄၅ အရ ဆိုျပီးေတာ အက်ဥ္း သားေတြ အလုပ္ လုပ္ရမယ္။ အထက္က ၀ာာ၀န္ေပးအပ္တာကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ စည္းကမ္း တက် ေနရမယ္။ တစ္ေဆာင္နဲ႔ တစ္ေဆာင္ မကူးရဘူး။ ရန္မျဖစ္ရဘူး။ အဲဒီလို ပုဒ္မ ၄၅ အရ ေနျပီးေတာ အခ်က္လက္ေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ မလုပ္ ခ်င္ဘူး ဆိုလို႔ရွိရင္လည္း ပုဒ္မ ၄၅အရ သူတို႔ကို အေရးယူျပီးေတာ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးပါတယ္။
(အပိုင္း ၂)
ဘူးသီးေတာင္ အက်ဥ္း ေထာင္ထဲမွာ အနီးအနား ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာနဲ႕ ရေသ့ေတာင္ ေဒသက လူေတြ အျပင္ ရပ္ေ၀းက ေနျပီးေတာ့ ျပစ္ဒဏ္က်လို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ လာတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ထဲမွာ ဦးေန၀င္းေျမး ေအးေန၀င္း၊ေဇာ္ေန၀င္းတို႕ နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အမူသည္ ေထာင္က်သားေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ ဦးခင္ညြန္႕နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး ေထာင္က်လာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကာစတင္၊ ရဲ၊ အဲဒီလို လူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဗမာျပည္ အလယ္ပိုင္း ေရနံေခ်ာင္း၊ မေကြးက လူေတြလည္း ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္ထဲမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ က်ခံေန ရပါတယ္။ အက်ဥ္းက်ခံ ေနရျပီးေတာ အေ၀း တစ္ေနရာကေန ေျပာင္းေရႊ႕က် ခံေနရ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ မိသားစုနဲ ေ၀းကြာေနေတာ့ မိသားစုေတြက ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ဖို႕လည္း မေရာက္ ။ငတ္မြတ္ျပီး အဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ ေနသူေတြလည္း ရွိပါတယ္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆိုလို႔ရွိရင္ မရွိဆင္းရဲ၊ ေထာင္၀င္စာက မေရာက္၊ ေထာင္၀င္စာ မေပးႏိုင္ အဲဒီလိုသူေတြ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေထာင္ကေပးတဲ့ အစားအစာေတြ ကိုပဲစားျပီးေတာ ေနရပါတယ္။ အဲဒီလို ေထာင္ကေကၽြးတဲ့ဟာကို စားျပီးေတာေနရတဲ့ အထဲမွာ သက္ၾကီးရြယ္အို ေတြလည္းရွိပါတယ္။ အသက္ ၅၉ႏွစ္ ရွိျပီျဖစ္တဲ ဦးျပဴးဆိုတဲ့ လူဟာ အဟာရျပတ္ျပီးေတာ့ ေသသြားခဲ့ပါတယ္။ ေသသြားတဲ့ သူကို ဓေလ့ထံုးတန္း အရ ေခါင္းေလး တစ္လံုးေတာင္ မရပဲ ေစာင္နဲ႕ လိပ္ျပီးေတာ ဘူးသီး ေတာင္ ၀င္၀မွာရွိတဲ သခ်ိၤင္းမွာသြားျပီး ျမဳပ္ႏွံတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ မိပါတယ္။ အသက္၆၀ ရွိျပီ လူတစ္ေယာက္လည္း အဲဒီလို ေသသြားပါတယ္။ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဓါးျမရမႈနဲ႔ က်လာပါတယ္။ အဲဒီ ကုလားေလးဟာ လတ္တေလာ အသက္ရူမ၀ပဲ မြမ္းက်ပ္လို႔ ျဖစ္တဲ့ခ်ိန္မွာ သူ႕ကိုေဆးရံုတင္ျပီး ေဆးေတြသြင္း ပါတယ္။ အဲဒီ ေဆးဒဏ္ကို သူမခံႏိုင္။ နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲသူလည္းမရွိ။ တစ္ပြင့္နဲ႕ ေထာင္အရာရွိ မ်ိဳးမင္းဦးက ေနျပီးေတာ အဲဒီ ကုလားေလးကို ဟန္ေဆာင္တယ္ဆိုျပီးေတာ ကန္ေက်ာက္ပစ္ပါတယ္။ မ်ားမၾကာခင္မွာဘဲ အဲဒီ ကုလားေလးလည္း ေသဆံုး သြားပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။
(အပိုင္း ၃)
၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၇ ရက္ ေန႔မွာ မစၥတာကင္္ေတးနား ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူ ကိုေဌးၾကြယ္၊ ကို၀ဏၰ၊ ဦးခြန္ထြန္းဦး အဖြဲက ဦးထြန္းညို၊ ေမာင္ေတာမွ ကုလားၾကီး ဦးမီရာမတ္တို႕ ၅ေယာက္ကို မစၥတာ ေကေတးနား လာေတြ႔ ပါတယ္။ လာေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အျပင္မွာ ဘယ္လိုဘယ္လို လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ ကဖမ္းတယ္။ ဖမ္းလို႔ တရားစြဲတဲ့ အခါ အယူခံ မ၀င္ဘူးလား။ အယူခံ၀င္လို႔ ရသလား။ ေထာင္ထဲမွာေနရ ထိုင္ရတာနဲ႕ ပတ္သတ္လို႔ စစ္ေဆးေမးျမန္း ျပီးေတာ့ ျပန္သြားပါတယ္။ အဲဒီလို ျပန္သြားျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၂၀၁၀ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ေထာင္ဘူး၀ကို ထြက္လာဖို႕ ညႊန္ၾကားပါတယ္။ ပစၥည္းေတြပါ တခါတည္း ယူလာဖို႕နဲ႕ စားေသာက္စရာေတြပါ ယူလာဆိုျပီး ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ကို လာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္က ပစၥည္းေတြ အကုန္သိမ္းျပီး ေထာင္ဘူး၀ကို ထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ၾကီတ္ျပီးေတာ့ ၀မ္းသာ ေနပါတယ္။ မစၥတာ ကင္ေတးနားလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အစိုးရဆီမွာ အျမန္လႊတ္ေဖးဖို႕ ေတာင္းဆို ပါမယ္ ဆိုျပီး ေျပာသြားပါတယ္။ အဲဒါကိုၾကားသိထားတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ဘူး၀ကို ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေထာင္ေျပာင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီလို ေျပာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာ ပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လိုလည္း ဆိုေတာ့ ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္မွာ ေနရတာ မိသားစုနဲ႕လည္း ေ၀းတယ္။ လူဦးေရလည္း မ်ားတယ္။ အဲဒါေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က စစ္ေတြေထာင္မွာ ဆိုရင္ ပိုေကာင္းေမဆိုျပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႕ စစ္ေတြေထာင္ကို ပို႔ရင္လည္းပို႔ ဆိုျပီးေတာ စိတ္က မွတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ကို ေျခခ်င္းခတ္ပါတယ္။ ေျခခ်င္းခတ္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဘူးသီးေတာင္ ရဲကေနျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို လာေခၚပါတယ္။ ေထာင္ပိုင္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ္ကို သူတို႔ လက္ထဲအပ္ေပး လိုက္ပါတယ္ ။ ေထာင္ကေန ေထာ္လာဂ်ီနဲ႕ ဘူးသီးေတာင္ သေဘၤာဆိပ္ကို ယူပါတယ္။ သေဘၤာထက္ ေရာက္တာနဲ႕ ယာယီစခန္မွဴး ဆိုသူ တဦးက လာေျပာတယ္။ ေျမာင္းျမကို ေျပာင္းရမယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ဓါတ္ က်သြားတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ဆိုတာက ကိုယ့္ရခိုင္ျပည္ထဲမွာ မိသားစုလည္း မၾကာ မၾကာလာေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ေျမာင္းျမမွာဆို လာေတြ႕ႏိုင္မဲ့ အေျခအေနမရွိဘူး။ တေခါက္လာမယ္ ဆိုရင္လည္း လမ္းစရိတ္က သိန္းနဲ႕ ခ်ီကုန္မယ္။ လမ္းကေ၀းေတာ့ အႏၱရာယ္လည္းမ်ားတယ္။ စိတ္ဓါတ္က် သြားခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေတြေထာင္မွာ ၂ ညအိပ္ျပီး ေတာင္ကုတ္ကို ပို႕ပါတယ္။ ေတာင္ကုတ္ကေန ျပည္၊ ျပည္က တဆင့္ ရထားနဲ႕အင္းစိန္ေထာင္ကိုပို႕တယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ၂ ရက္ေနခဲ့ရတယ္။ အင္းစိန္းကေန ကြ်န္ေတာ့္ကို သေဘၤာနဲ႕ ေျမာင္းျမေထာင္ကို ပို႕ပါ တယ္။
(အပိုင္း ၄)
ေျမာင္းျမေထာင္ကို ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၾသဂတ္စ္ ၃ရက္ေန႕မွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေျမာင္းျမေထာင္ကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါ ေထာင္ပိုင္ၾကီး ဦးတင္၀င္း၊ ေထာင္မွဴးၾကီး ဦးျမင့္သိန္းတို႕က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေထာင္ပိုင္ၾကီး ရံုးမွာေခၚျပီး ကြ်န္ေတာ္ကို " ဦးျမတ္ထြန္း - ခင္ဗ်ား ေရာက္လာတက ျပႆနာမရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားေနာက္မွာ မီဒီယာဆိုတဲ့ ဟာတခု ပါလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေၾကာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ မွာလည္းသားသမီးနဲ႕ ခင္ဗ်ား ေထာင္နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး အဆက္အသြယ္မလုပ္ပါနဲ႕ လို႕ ေျပာတယ္။" "ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ ေထာင္ပိုင္ၾကီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀န္ထမ္းလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။" ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပာ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကို ေထာင္ပိုင္ ရံုးမွာ ေခၚျပီးအလုပ္ခိုင္းတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကာစတင္၊ လ၀ကနဲ႕ ကုန္သြယ္ေရး ၁ က လဒ္ေပးလဒ္ယူမႈနဲ႕က်ေနတဲ့ ဒိုင္မွဴးေတြလည္းရွိတယ္။ အဲဒီလူေတြနဲ႕ ကြ်န္ ေတာ့္ကို ထားတယ္။ ေျမင္းျမေထာင္မွာ အက်ဥ္းသား ၆၀၀ ေလာက္ဘဲရွိတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္နဲ႕ အမ်ားၾကီးကြာပါတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာတဲ့အခါ ၁၄၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္ရွိပါ တယ္။ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္မွာ မြတ္စလင္ ကုလားေတြရွိတယ္။ ဒီမွာက ဗုဒၶဘာသာ အခ်င္းခ်င္းေနရတယ္ဆို ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။
ေထာင္၀န္ထမ္းေတြက အက်ဥ္းသားေတြကို အဂၤလိပ္ ေခတ္ကလို ကိုလိုနီစနစ္နဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ရပါ တယ္။ လူ႕အခြင့္ေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ၊ အတင္းအဓမၼ အလုပ္ ခိုင္းေစမႈေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ၾကီး အရာခံဆိုတဲ့ သူေတြကလည္း အက်ဥ္းသား ေတြဆီက အမ်ိဳးမ်ိဳး ျခိမ္းေျခာက္ လိမ္ညာျပီး ေငြေတာင္းပါတယ္။ ေတာင္းမရရင္ အလုပ္ခိုင္း အႏိုင္က်င့္တာေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အလုပ္ၾကီး ဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလည္းဆိုရင္ အျပင္က အုန္းသီးခြံေတြကို ၀ယ္ျပီး အထဲမွာ ထုတယ္။ ရလာတဲ့ အုန္းဆံေတြကို အုန္းဆံၾကိဳး က်စ္တယ္။ ေျခသုတ္ ေတြလုပ္တယ္။ အက်ဥ္းသား တေယာက္ဟာ တေန႕ကို ေျခသုတ္ ၂ ခု ျပီးေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အုန္းဆံၾကိဳး ၾကိတ္တဲ့ စက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီစက္မွာ ေန႕ဆိုင္း ညဆိုင္းျပီး ရွိတယ္။ တစ္ဆိုင္းမွာ လူ ၂၀ ခန္႔ပါျပီးေတာ့ ညအခ်ိန္လည္း အက်ဥ္းသားေတြ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ ၂၄ နာရီ မွာ အုန္းဆံၾကိဳး ၁၅ ပိႆာခန္႕နဲ႕ ေျခသုတ္ခံုက တေန႕ကို ေလးဆယ္၊ ငါးဆယ္ ျပီးေအာင္ လုပ္ရ ပါတယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းေတြကို သူတို႕က အျပင္ကိုထုတ္ျပီး ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ရလာတဲ့ေငြကို အက်ဥ္းသားေတြကို တျပားတခ်ပ္မွ ေထာက္ပ့ံ ေပးတာမရွိဘူး။ ေထာင္ကေပးတဲ့ အရသာမရွိတဲ့ အစားအစာေတြကို စားျပီး အင္အား ျပတ္ျပီး အက်ဥ္းသားေတြက အလုပ္လုပ္ေပးေနရတယ္။ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္တယ္။ ေဆးရံု တက္ရင္လည္း ပါရာစီတာေမလ္နဲ႕ ဘာေမတြန္ဘဲ ရပါတယ္။ ေဆးထိုးမယ္ ဆိုရင္လည္း ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္လို ေငြေပးရတယ္။ ေဒါက္တာ ရဲ၀င္းေအာင္ဆိုတာ ေထာင္ဆရာ၀န္ပါ။ သူကအက်ဥ္းသားေတြ ကို မတူမတန္ ဆက္ဆံတယ္။ သူ႕မွာ အျပင္ကေဆးခန္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္ထိုင္ျပီး ေထာင္ကို အခ်ိန္မွန္ မေရာက္။ အက်ဥ္းသားေတြကို ဂရုတစိုက္မရွိ။ ေနာက္ ျမေအာင္ဆိုတဲ့ တပ္ၾကပ္တဦးရွိတယ္။ ေဆးတလံုးထိုးရင္ ၁၅၀၀-၂၀၀၀ ေတာင္းစားတယ္။ အျပင္က ေဆးအေကာင္းေတြ ၀ယ္လာရင္လည္း သူတို႕ သိမ္းထားတယ္။ သူတို႕ ေပးတာကိုမွ ေသာက္ရတယ္။ တခါတခါ “ဒီေဆးနဲ႕ ခင္ဗ်ာနဲ႕မသင့္ဘူး။ ဒီေဆး ကျပင္းတယ္။ ခင္ဗ်ား တို႕ ေသာက္လို႕မရဘူးဆိုျပီး။” အဲဒီ ေဆးေiတြကို သိမ္းသြားျပီး အျပင္ကို ေရာင္းစားတာေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။
(အပိုင္း ၅)
ေပၚတာကို အက်ဥ္းေထာင္ေတြက ယူပါတယ္။ လူ ၂၀-၃၀ ေပၚတာ ထုတ္သြားတယ္။ ေပၚတာက ထြကေျပးျပီး ျပန္အဖမ္းခံရလို႕ ေထာင္ျပန္က်လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကိုလည္း ေျမာင္းျမေထာင္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေဇာ္မင္းဦးဆိုတဲ့ ကေလးတေယာက္။ ညက္စိလို႕လည္း ေခၚတယ္။ သူက ေပၚတာပါသြားျပီး ထြက္ေျပးလို႕ အဖမ္းခံရျပီး ေနာက္ျပန္ျပီး ေျမာင္းျမေထာင္ကို ေရာက္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း ႏိုင္ငံ ေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ရိုက္ႏွက္တာေတြကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခု ေမလ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးတဲ့အခါ ၾကိဳးသမားေတြကို ေထာင္တသက္ လြတ္ရက္မရွိ ဆိုျပီး အမိန္႕ကို ေျပာင္းလိုက္တယ္။ တိုက္ခန္းကလူေတြကို တေယာက္စီေခၚျပီး စစ္ေဆးေနတဲ့အခိ်န္မွာ ကိုေက်ာ္ဇင္သက္ေခၚ စိုးသီဟဆိုတဲ့ သူဟာ ေရြဘုိဇာတိ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၈၈ ေက်ာင္းသား။ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကို ဗံုးခြဲဖို႕လုပ္တယ္ ဆိုျပီး သူဆီက ဘာအေထာက္အထား တခုမွမရဘဲ ၾကိဳးဒဏ္ခ်မွတ္ခံရ သူျဖစ္တယ္။ ၾကိဳးဒဏ္ကို ေလွ်ာ့ျပီး လြတ္ ရက္မရွိ ေထာင္တသက္ဆိုျပီ ေျပာင္းလိုက္တဲ့အခါ သူက ေထာင္ပိုင္ၾကီးနဲ႕ ေထာင္မွဴးၾကီးကို တင္ျပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒုေထာင္မွဴး ရဲမင္းေအာင္ (က ၃၈၈၉) ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္က ၀င္လာျပီး "ေဟ့ေကာင္ မင္းႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္လား ကိုယ္က်ိဳး အတြက္လားဆိုျပီး ေမးတယ္။ ဆိုေတာ့ စိုးသီဟက ျပန္ေျပာတယ္။ ေဟးေကာင္ မင္းအဆင့္နဲ႕ ငါစကားမေျပာဘူး။ ငါေထာင္ပိုင္ၾကီး ေထာင္မွဴးၾကီးနဲ႕ စကားေျပာေနတာ။ မင္းဒီေနရာမွာ ၀င္ေျပာစရာမလိုဘူး။ မင္းလည္း အလားေကာင္း။ မင္းလည္း သူခိုးဘဲ ဆိုျပီးေျပာတယ္။"
ရဲမင္းေအာင္နဲ႕ အေပါင္းပါေတြက စိုးသီဟကိုရိုက္ႏွက္တယ္။ သူ အလူးအလိမ့္ ခံရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အေဆာင္မွာ ရွိတဲ့ လူ ၄၁ ေယာက္ကို အခန္းေတြ ၀င္ခိုင္းျပီး ပိတ္ထား လိုက္ပါတယ္။ စိုးသီဟက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး တို႕အေရး ဆုိျပီး ေအာ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ၾကားရ တယ္။ အဲဒီ ရိုက္တဲ့ဒဏ္ရာေၾကာင္း သူ႕ေခါင္းမွာ တလက္မခြဲခန္႕ကြဲတယ္။ ေနာက္တေနရာမွာ ခ်ိဳင့္၀င္သြား တယ္။ ဘယ္ဘက္လက္ က်ိဳးသြားတယ္လို႕ သိရတယ္။ အဲဒီ လိုမ်ိဳးေတြ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ရဲမင္းေအာင္ဆိုတဲ့ လူဟာ သီးျခား အက်ဥ္းသားေတြကို အႏိုင္က်င္တဲ့ သူတေယာက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ရဲမင္းေအာင္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္ထဲက ထြက္လာတဲ့အထိ အျပစ္ေပး အေရးယူတာ မၾကားခဲ့ဘူး။
(ျပီး)
-----
ရခိုင္ျပည္နယ္ ေပါက္ေတာျမိဳ႕နယ္ ဇာတိ ဦးျမတ္ထြန္းဟာ ဘဂၤလာေဒခ်္႕ အေျခစုိက္ နိရဥၥရာ သတင္းဌာနကို သတင္းေပးပို႕တဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႕ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ မတ္လမွာ ေမာင္ေတာ- ဘူးသီးေတာင္ ကားလမ္းေပၚမွာ ရွိတဲ့ ဗ်ဴဟာဂိတ္္မွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။ ဖမ္းဆီးခံရျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ လ၀က အမူနဲ႕ ေထာင္ (၅) ႏွစ္ခ်မွတ္ခံရျပီး ဘူးသီးေတာင္ေထာင္ကို အပို႕ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္ရဲ႕ ဆိုး၀ါးလွတဲ့ ေထာင္အေျခအေနေတြကို ျပည္ပ အေျခစုိက္ သတင္းဌာနေတြဆီ ေပါက္ၾကားမွာကို စိုးရိမ္တဲ့အတြက္ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြက ဦးျမတ္ထြန္းကို (၅) လအၾကာမွာ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္ကေန ေျမာင္းျမေထာင္ကို ပို႕ေဆာင္လို္က္ပါတယ္။ သူဟာ အခုေတာ့ သမၼတရဲ႕လႊတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႕ လြတ္လာခဲ့ျပီ ျဖစ္ပါတယ္။ သူရဲ႕ တသက္ မေမ့ႏိုင္စရာ ေထာင္တြင္း အေတြ႕အၾကံဳေတြကိုေတာ့ ဦးျမတ္ထြန္းက ခုလို ေျပာျပထားပါတယ္။
၂၀၀၉ ခုႏွစ္ မတ္လ ၁၈ ရက္ေန႕ ေမာင္ေတာ့ကေန ဘူးသီးေတာင္သို႕ အသြား ဘူးသီးေတာင္ အ၀င္ ကားဂိတ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို စရဖက ဖမ္းပါတယ္။ အဲဒီ ဖမ္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက USB တခု၊ ဧရာ၀တီ မဂၢဇင္း တစ္ အုပ္၊ Arakan Post စာေစာင္ေတြနဲ႕ လူ႕အခြင့္ အေရးနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ စာအုပ္ တအုပ္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက ရသြားပါ တယ္။ အဲသလို ရရွိျပီးတဲ့ ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေမာင္ေတာ ရဲစခန္းကို ပို႕လိုက္ပါတယ္။ မတ္လ ၂၁ ရက္ေန႕မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို ရဲစခန္း ကေနျပီး တရားရံုးမွာ စတင္ တရားစြဲ ပါတယ္။ တရားရံုးမွာ စရဖက တပ္သား တင္ရီဆိုသူက လာျပီး သက္ေသခံပါတယ္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ၄၃ ရက္ ေနခဲ့ရျပီး ဧျပီလ ၂၇ ရက္ေန႕မွာေတာ့ လ၀က အမူနဲ႕ ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္ ေမာင္ေတာျမိဳ႕ နယ္ တရားရံုးက ျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ေမလ ၃ ရက္ေန႕မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကို ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္ကို ပို႕ပါ တယ္။ ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္ကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကို ထားတာ လူသားေတြကို ထားသလို မ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တိရိစၦာန္ေတြကို ထားသလို ထားပါတယ္။ စည္းကမ္းေတြ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အတြက္ မနက္ ၅ နာရီခြဲ ဆိုရင္ အိပ္ရာထျပီး ဘုရား ရွိခိုး ရတယ္။ ဘုရား ရွိခိုးျပီး တန္းဖြင့္တယ္။ ၁၂ နာရီ မွာ တန္းပိတ္တယ္။ ၁၂ နာရီနဲ႕ ၂ နာရီၾကားမွာ စားခ်ိန္ ထမင္းေကြ်းတဲ့ အခါ ျဖစ္သလို ခ်က္ထားတဲ့ ပဲနဲ႕ စားရတယ္။ ဆားမပါ ဟင္းခ်ိဳမႈန္႕မပါ။ ျပဳတ္ထားသလို။ ညေန က်ရင္ တာလေဘာ ဆိုတဲ့ ဟင္းနဲ႕စားရပါတယ္။ တာလေဘာ ဆိုတာက ၀က္စားဖို႕ ခ်က္သလို ကင္းဇြန္းနဲ႕ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ကို ဓါးနဲ႕စင္းျပီး ျဖစ္သလို ခ်က္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္္။ တပတ္ကို ၂ ခါ အသားေကၽြးတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္္မွာက မြတ္ဆလင္ေတြမ်ားတဲ့ အတြက္ အမဲသားဘဲ ေကၽြးပါတယ္။ တျခားအသား မေကၽြးဘူး။ အမဲသား မစားတဲ့သူေတြကို ၾကက္ဥ တစ္လံုး။ မဟုတ္ရင္ လက္သန္းေလာက္ အရြယ္ရွိတဲ့ ငနီတူ ေျခာက္ ေလးငါးေကာင္ ေပးပါတယ္။ အဲလို မ၀ေ ရစာ စားရတယ္။ ေရခ်ိဳး ရတာကလည္း တေယာက္ကို ၅ခြက္ ၆ ခြက္။ အမ်ားဆံုးက ၁၀ ခြက္ ခ်ိဳးရတယ္။ ပူတဲ့ ရာသီေတြမွာဆို စိုရံုေလာက္ဘဲ ခ်ိဳးရတယ္။ ေရကေတာ့ ေထာင္ေနာက္ဘက္မွာရွိတဲ့ ဆည္က ေရကို သံုးရတယ္။ ေဆးလိပ္ မေသာက္ရ။ ေဆးလိပ္ေတြ႕ရင္ အျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ ေျခခ်င္း ခတ္ပါတယ္။ ေျခခ်င္းခတ္လို႕ ေနာက္ အျပစ္တခုေတြ႕ရင္ ေဒါက္ခတ္တယ္။ ဘူးသီးေတာင္မွာ ၁ေဆာင္၊ ၂ ေဆာင္၊ ၃ ေဆာင္ ဆိုျပီး အေဆာင္ ၃ ေဆာင္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ခါစက အက်ဥ္းသား ၁၂၇၀ ရွိတယ္။ ေနာက္ထပ္ တျဖည္းျဖည္း တိုလာျပီး လူဦေရမ်ား လာတဲ့အတြက္ အိပ္ရတာ အခက္အခဲရွိတယ္။ တေတာင္ခန္႕ရွိတဲ့ေနရာမွာ ျပြတ္ သိပ္ျပီး တဘက္ေစာင္းျပီး အိပ္ရတယ္။ ေဆး၀ါးကုသမႈကေတာ့ မ်ိဳးမင္းဦးဆိုတဲ့ ဒုေထာင္မွဴးက အလြန္ ဆိုး၀ါး ပါတယ္။ ေဆးခန္းသြားျပရင္ မင္းတို႕ အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႕ ဟန္ေဆာင္တယ္ဆိုျပီး အက်ဥ္း သားေတြကို ေဆးကုဖို႕ ေ၀းစြ။ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ ေစာ္ကား တတ္ပါတယ္။ ေနမေကာင္းလို႕ ေဆးထုိးခ်င္ရင္ ေဆးရံုက ၀န္ထမ္းေတြကို ေငြေပးျပီး ထုိးရတယ္။ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ ေဆးမထိုးရပါဘူး။ ငွက္ဖ်ား ၀င္ေနတဲ့ သူေတြကိုလည္း ပါရာစီတာေမာလ္နဲ႕ ဘာမီတြန္ဘဲ ေပးပါတယ္။ ေဆး၀ါးကုသမႈမွာ ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္ဟာ အေျခအေန အလြန္ ဆိုး၀ါး လြန္းလွပါတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြကို ဂရု တစိုက္ ေဆးကုသ မေပးတဲ့ အျပင္ အက်ဥ္းသားေတြကို ရိုက္တယ္။ ကန္ ေက်ာက္ပါတယ္။ ကိုယ္ထိ လက္ေရာက္ေစာ္ကားပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ သူေတြ အေနနဲ႕ အျပင္ေဆးရံုေတြနဲ႕ ေဆးခန္း ေတြမွာ ကုသခြင့္ေပးပါတယ္။ ျပီးေတာ ပိုက္ဆံ ရွိတ့ဲသူေတြ ကိုက်ေတာ့ ေထာင္ပိုင္ၾကီး။ ေထာင္မွဴးၾကီး၊ ေဆးရံု တာ၀န္ခံ၊ ဒုေထာင္မွဴး မ်ိဳးမင္းဦးတို႕က ပိုက္ဆံယူျပီးေတာ့ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခိုင္းပဲ အနားယူရင္းနဲ႔ ေဆးရံုတက္ခိုင္းပါတယ္။ သူတို႕က လူနာသေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေနၾကတာ ကိုေတြ႕ ရပါတယ္။ အျပင္မွာ လယ္လုပ္တယ္။ ေတာင္ယာ လုပ္တယ္။ အဲဒီလို လုပ္ငန္းေတြလည္း ရွိပါတယ္ ။ လြတ္ရက္ နီးတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို အျပင္ကို ထုတ္ျပီးေတာ အလုပ္ခိုင္းပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေျခခ်င္း ခတ္ပါတယ္။ ေျခခ်င္းခတ္လို႔ တစ္လႏွစ္ လခန္႔ အျပင္ကို ထြက္လို႔ အလုပ္လုပ္တဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကို သူတို႔ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်တယ္ ဆိုလို႔ရွိရင္ သူတို႔ ေျခခ်င္း ျဖဳတ္ေပးပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ သူေတြ ဆိုရင္လည္း ပိုက္ဆံေပးရင္ ေျခခ်င္း ျဖဳတ္ေပးပါတယ္။ ေျခခ်င္း တစ္ခါျဖဳတ္ဖို႕ အတြက္ သူတို႔ကို ပုိက္ဆံ တစ္ေသာင္း ႏွစ္ေသာင္း သံုးေသာင္းေပးျပီေတာ့ ေျခခ်င္းျဖဳတ္ ရပါတယ္။ မိုးခါ ဆိုလို႔ ရွိရင္လယ္ထြန္ရတယ္။ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ဆို လို႔ရွိရင္ စပါးရိတ္ရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္လုပ္ သူတို႔ေတြက လုပ္အားခ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ တျပားမွ မရၾကပါဘူး။ အလုပ္ပဲ ခိုင္းပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ခါ ေနမေကာင္းျဖစ္ လို႔ရွိရင္လည္း ဖ်ားနာ ေနရင္လည္း ဖ်ားနာေနတဲ့ အတိုင္းပဲ သူတို႔ခိုင္းတဲ့ အလုပ္ကုိပဲ လုပ္ရပါတယ္။ အက်ဥ္းေထာင္ အက္ဥပေဒ ပုဒ္မ ၄၅ အရ ဆိုျပီးေတာ အက်ဥ္း သားေတြ အလုပ္ လုပ္ရမယ္။ အထက္က ၀ာာ၀န္ေပးအပ္တာကို ေက်ေက်ပြန္ပြန္ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ စည္းကမ္း တက် ေနရမယ္။ တစ္ေဆာင္နဲ႔ တစ္ေဆာင္ မကူးရဘူး။ ရန္မျဖစ္ရဘူး။ အဲဒီလို ပုဒ္မ ၄၅ အရ ေနျပီးေတာ အခ်က္လက္ေတြ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ အလုပ္ မလုပ္ ခ်င္ဘူး ဆိုလို႔ရွိရင္လည္း ပုဒ္မ ၄၅အရ သူတို႔ကို အေရးယူျပီးေတာ့ ျပစ္ဒဏ္ေပးပါတယ္။
(အပိုင္း ၂)
ဘူးသီးေတာင္ အက်ဥ္း ေထာင္ထဲမွာ အနီးအနား ဘူးသီးေတာင္၊ ေမာင္ေတာနဲ႕ ရေသ့ေတာင္ ေဒသက လူေတြ အျပင္ ရပ္ေ၀းက ေနျပီးေတာ့ ျပစ္ဒဏ္က်လို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ လာတဲ့သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ထဲမွာ ဦးေန၀င္းေျမး ေအးေန၀င္း၊ေဇာ္ေန၀င္းတို႕ နဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ အမူသည္ ေထာင္က်သားေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ ဦးခင္ညြန္႕နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး ေထာင္က်လာတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ကာစတင္၊ ရဲ၊ အဲဒီလို လူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဗမာျပည္ အလယ္ပိုင္း ေရနံေခ်ာင္း၊ မေကြးက လူေတြလည္း ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္ထဲမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ က်ခံေန ရပါတယ္။ အက်ဥ္းက်ခံ ေနရျပီးေတာ အေ၀း တစ္ေနရာကေန ေျပာင္းေရႊ႕က် ခံေနရ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ မိသားစုနဲ ေ၀းကြာေနေတာ့ မိသားစုေတြက ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔ဖို႕လည္း မေရာက္ ။ငတ္မြတ္ျပီး အဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ့ ေနသူေတြလည္း ရွိပါတယ္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ဆိုလို႔ရွိရင္ မရွိဆင္းရဲ၊ ေထာင္၀င္စာက မေရာက္၊ ေထာင္၀င္စာ မေပးႏိုင္ အဲဒီလိုသူေတြ ဆိုလို႔ရွိရင္ ေထာင္ကေပးတဲ့ အစားအစာေတြ ကိုပဲစားျပီးေတာ ေနရပါတယ္။ အဲဒီလို ေထာင္ကေကၽြးတဲ့ဟာကို စားျပီးေတာေနရတဲ့ အထဲမွာ သက္ၾကီးရြယ္အို ေတြလည္းရွိပါတယ္။ အသက္ ၅၉ႏွစ္ ရွိျပီျဖစ္တဲ ဦးျပဴးဆိုတဲ့ လူဟာ အဟာရျပတ္ျပီးေတာ့ ေသသြားခဲ့ပါတယ္။ ေသသြားတဲ့ သူကို ဓေလ့ထံုးတန္း အရ ေခါင္းေလး တစ္လံုးေတာင္ မရပဲ ေစာင္နဲ႕ လိပ္ျပီးေတာ ဘူးသီး ေတာင္ ၀င္၀မွာရွိတဲ သခ်ိၤင္းမွာသြားျပီး ျမဳပ္ႏွံတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ မိပါတယ္။ အသက္၆၀ ရွိျပီ လူတစ္ေယာက္လည္း အဲဒီလို ေသသြားပါတယ္။ ကုလားေလးတစ္ေယာက္ဟာ ဓါးျမရမႈနဲ႔ က်လာပါတယ္။ အဲဒီ ကုလားေလးဟာ လတ္တေလာ အသက္ရူမ၀ပဲ မြမ္းက်ပ္လို႔ ျဖစ္တဲ့ခ်ိန္မွာ သူ႕ကိုေဆးရံုတင္ျပီး ေဆးေတြသြင္း ပါတယ္။ အဲဒီ ေဆးဒဏ္ကို သူမခံႏိုင္။ နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲသူလည္းမရွိ။ တစ္ပြင့္နဲ႕ ေထာင္အရာရွိ မ်ိဳးမင္းဦးက ေနျပီးေတာ အဲဒီ ကုလားေလးကို ဟန္ေဆာင္တယ္ဆိုျပီးေတာ ကန္ေက်ာက္ပစ္ပါတယ္။ မ်ားမၾကာခင္မွာဘဲ အဲဒီ ကုလားေလးလည္း ေသဆံုး သြားပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမင္ေတြ႔ရပါတယ္။
၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၇ ရက္ ေန႔မွာ မစၥတာကင္္ေတးနား ေရာက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ အတူ ကိုေဌးၾကြယ္၊ ကို၀ဏၰ၊ ဦးခြန္ထြန္းဦး အဖြဲက ဦးထြန္းညို၊ ေမာင္ေတာမွ ကုလားၾကီး ဦးမီရာမတ္တို႕ ၅ေယာက္ကို မစၥတာ ေကေတးနား လာေတြ႔ ပါတယ္။ လာေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အျပင္မွာ ဘယ္လိုဘယ္လို လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ ဘယ္သူ ကဖမ္းတယ္။ ဖမ္းလို႔ တရားစြဲတဲ့ အခါ အယူခံ မ၀င္ဘူးလား။ အယူခံ၀င္လို႔ ရသလား။ ေထာင္ထဲမွာေနရ ထိုင္ရတာနဲ႕ ပတ္သတ္လို႔ စစ္ေဆးေမးျမန္း ျပီးေတာ့ ျပန္သြားပါတယ္။ အဲဒီလို ျပန္သြားျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ ၂၀၁၀ ဇူလိုင္လ ၂၇ ရက္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ကို ေထာင္ဘူး၀ကို ထြက္လာဖို႕ ညႊန္ၾကားပါတယ္။ ပစၥည္းေတြပါ တခါတည္း ယူလာဖို႕နဲ႕ စားေသာက္စရာေတြပါ ယူလာဆိုျပီး ၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ကေန ကၽြန္ေတာ္ကို လာေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ ေတာ္က ပစၥည္းေတြ အကုန္သိမ္းျပီး ေထာင္ဘူး၀ကို ထြက္သြားပါတယ္။ အဲဒီခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ၾကီတ္ျပီးေတာ့ ၀မ္းသာ ေနပါတယ္။ မစၥတာ ကင္ေတးနားလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ျမန္မာ ႏိုင္ငံ အစိုးရဆီမွာ အျမန္လႊတ္ေဖးဖို႕ ေတာင္းဆို ပါမယ္ ဆိုျပီး ေျပာသြားပါတယ္။ အဲဒါကိုၾကားသိထားတဲ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေထာင္ဘူး၀ကို ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကို ေထာင္ေျပာင္းမယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီလို ေျပာေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က ၀မ္းသာ ပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လိုလည္း ဆိုေတာ့ ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္မွာ ေနရတာ မိသားစုနဲ႕လည္း ေ၀းတယ္။ လူဦးေရလည္း မ်ားတယ္။ အဲဒါေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က စစ္ေတြေထာင္မွာ ဆိုရင္ ပိုေကာင္းေမဆိုျပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႕ စစ္ေတြေထာင္ကို ပို႔ရင္လည္းပို႔ ဆိုျပီးေတာ စိတ္က မွတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာကၽြန္ေတာ္ကို ေျခခ်င္းခတ္ပါတယ္။ ေျခခ်င္းခတ္ျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဘူးသီးေတာင္ ရဲကေနျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို လာေခၚပါတယ္။ ေထာင္ပိုင္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ္ကို သူတို႔ လက္ထဲအပ္ေပး လိုက္ပါတယ္ ။ ေထာင္ကေန ေထာ္လာဂ်ီနဲ႕ ဘူးသီးေတာင္ သေဘၤာဆိပ္ကို ယူပါတယ္။ သေဘၤာထက္ ေရာက္တာနဲ႕ ယာယီစခန္မွဴး ဆိုသူ တဦးက လာေျပာတယ္။ ေျမာင္းျမကို ေျပာင္းရမယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ဓါတ္ က်သြားတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ဆိုတာက ကိုယ့္ရခိုင္ျပည္ထဲမွာ မိသားစုလည္း မၾကာ မၾကာလာေတြ႕ႏိုင္တယ္။ ေျမာင္းျမမွာဆို လာေတြ႕ႏိုင္မဲ့ အေျခအေနမရွိဘူး။ တေခါက္လာမယ္ ဆိုရင္လည္း လမ္းစရိတ္က သိန္းနဲ႕ ခ်ီကုန္မယ္။ လမ္းကေ၀းေတာ့ အႏၱရာယ္လည္းမ်ားတယ္။ စိတ္ဓါတ္က် သြားခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေတြေထာင္မွာ ၂ ညအိပ္ျပီး ေတာင္ကုတ္ကို ပို႕ပါတယ္။ ေတာင္ကုတ္ကေန ျပည္၊ ျပည္က တဆင့္ ရထားနဲ႕အင္းစိန္ေထာင္ကိုပို႕တယ္။ အင္းစိန္ေထာင္မွာ ၂ ရက္ေနခဲ့ရတယ္။ အင္းစိန္းကေန ကြ်န္ေတာ့္ကို သေဘၤာနဲ႕ ေျမာင္းျမေထာင္ကို ပို႕ပါ တယ္။
(အပိုင္း ၄)
ေျမာင္းျမေထာင္ကို ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ၾသဂတ္စ္ ၃ရက္ေန႕မွာ ေရာက္သြားပါတယ္။ ေျမာင္းျမေထာင္ကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါ ေထာင္ပိုင္ၾကီး ဦးတင္၀င္း၊ ေထာင္မွဴးၾကီး ဦးျမင့္သိန္းတို႕က ကြ်န္ေတာ့္ကို ေထာင္ပိုင္ၾကီး ရံုးမွာေခၚျပီး ကြ်န္ေတာ္ကို " ဦးျမတ္ထြန္း - ခင္ဗ်ား ေရာက္လာတက ျပႆနာမရွိဘူး။ ခင္ဗ်ားေနာက္မွာ မီဒီယာဆိုတဲ့ ဟာတခု ပါလာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ေၾကာက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ မွာလည္းသားသမီးနဲ႕ ခင္ဗ်ား ေထာင္နဲ႕ ပတ္သတ္ျပီး အဆက္အသြယ္မလုပ္ပါနဲ႕ လို႕ ေျပာတယ္။" "ကြ်န္ေတာ္လည္း ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။ ေထာင္ပိုင္ၾကီး ကြ်န္ေတာ္လည္း ၀န္ထမ္းလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာပါတယ္။" ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္ေျပာ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကို ေထာင္ပိုင္ ရံုးမွာ ေခၚျပီးအလုပ္ခိုင္းတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြရွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ကာစတင္၊ လ၀ကနဲ႕ ကုန္သြယ္ေရး ၁ က လဒ္ေပးလဒ္ယူမႈနဲ႕က်ေနတဲ့ ဒိုင္မွဴးေတြလည္းရွိတယ္။ အဲဒီလူေတြနဲ႕ ကြ်န္ ေတာ့္ကို ထားတယ္။ ေျမင္းျမေထာင္မွာ အက်ဥ္းသား ၆၀၀ ေလာက္ဘဲရွိတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္နဲ႕ အမ်ားၾကီးကြာပါတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ထြက္လာတဲ့အခါ ၁၄၀၀ ေက်ာ္ ေလာက္ရွိပါ တယ္။ ဘူးသီးေတာင္ေထာင္မွာ မြတ္စလင္ ကုလားေတြရွိတယ္။ ဒီမွာက ဗုဒၶဘာသာ အခ်င္းခ်င္းေနရတယ္ဆို ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္း စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။
ေထာင္၀န္ထမ္းေတြက အက်ဥ္းသားေတြကို အဂၤလိပ္ ေခတ္ကလို ကိုလိုနီစနစ္နဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ရပါ တယ္။ လူ႕အခြင့္ေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ၊ အတင္းအဓမၼ အလုပ္ ခိုင္းေစမႈေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ၾကီး အရာခံဆိုတဲ့ သူေတြကလည္း အက်ဥ္းသား ေတြဆီက အမ်ိဳးမ်ိဳး ျခိမ္းေျခာက္ လိမ္ညာျပီး ေငြေတာင္းပါတယ္။ ေတာင္းမရရင္ အလုပ္ခိုင္း အႏိုင္က်င့္တာေတြ ေတြ႕ရတယ္။ ေထာင္ထဲမွာ အလုပ္ၾကီး ဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလည္းဆိုရင္ အျပင္က အုန္းသီးခြံေတြကို ၀ယ္ျပီး အထဲမွာ ထုတယ္။ ရလာတဲ့ အုန္းဆံေတြကို အုန္းဆံၾကိဳး က်စ္တယ္။ ေျခသုတ္ ေတြလုပ္တယ္။ အက်ဥ္းသား တေယာက္ဟာ တေန႕ကို ေျခသုတ္ ၂ ခု ျပီးေအာင္ လုပ္ရတယ္။ အုန္းဆံၾကိဳး ၾကိတ္တဲ့ စက္ရွိပါတယ္။ အဲဒီစက္မွာ ေန႕ဆိုင္း ညဆိုင္းျပီး ရွိတယ္။ တစ္ဆိုင္းမွာ လူ ၂၀ ခန္႔ပါျပီးေတာ့ ညအခ်ိန္လည္း အက်ဥ္းသားေတြ အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ ၂၄ နာရီ မွာ အုန္းဆံၾကိဳး ၁၅ ပိႆာခန္႕နဲ႕ ေျခသုတ္ခံုက တေန႕ကို ေလးဆယ္၊ ငါးဆယ္ ျပီးေအာင္ လုပ္ရ ပါတယ္။ အဲဒီ ပစၥည္းေတြကို သူတို႕က အျပင္ကိုထုတ္ျပီး ေရာင္းခ်ပါတယ္။ ရလာတဲ့ေငြကို အက်ဥ္းသားေတြကို တျပားတခ်ပ္မွ ေထာက္ပ့ံ ေပးတာမရွိဘူး။ ေထာင္ကေပးတဲ့ အရသာမရွိတဲ့ အစားအစာေတြကို စားျပီး အင္အား ျပတ္ျပီး အက်ဥ္းသားေတြက အလုပ္လုပ္ေပးေနရတယ္။ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ဆဲဆိုရိုက္ႏွက္တယ္။ ေဆးရံု တက္ရင္လည္း ပါရာစီတာေမလ္နဲ႕ ဘာေမတြန္ဘဲ ရပါတယ္။ ေဆးထိုးမယ္ ဆိုရင္လည္း ဘူးသီးေတာင္ ေထာင္လို ေငြေပးရတယ္။ ေဒါက္တာ ရဲ၀င္းေအာင္ဆိုတာ ေထာင္ဆရာ၀န္ပါ။ သူကအက်ဥ္းသားေတြ ကို မတူမတန္ ဆက္ဆံတယ္။ သူ႕မွာ အျပင္ကေဆးခန္းမွာ အခ်ိန္ျပည့္ထိုင္ျပီး ေထာင္ကို အခ်ိန္မွန္ မေရာက္။ အက်ဥ္းသားေတြကို ဂရုတစိုက္မရွိ။ ေနာက္ ျမေအာင္ဆိုတဲ့ တပ္ၾကပ္တဦးရွိတယ္။ ေဆးတလံုးထိုးရင္ ၁၅၀၀-၂၀၀၀ ေတာင္းစားတယ္။ အျပင္က ေဆးအေကာင္းေတြ ၀ယ္လာရင္လည္း သူတို႕ သိမ္းထားတယ္။ သူတို႕ ေပးတာကိုမွ ေသာက္ရတယ္။ တခါတခါ “ဒီေဆးနဲ႕ ခင္ဗ်ာနဲ႕မသင့္ဘူး။ ဒီေဆး ကျပင္းတယ္။ ခင္ဗ်ား တို႕ ေသာက္လို႕မရဘူးဆိုျပီး။” အဲဒီ ေဆးေiတြကို သိမ္းသြားျပီး အျပင္ကို ေရာင္းစားတာေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။
(အပိုင္း ၅)
ေပၚတာကို အက်ဥ္းေထာင္ေတြက ယူပါတယ္။ လူ ၂၀-၃၀ ေပၚတာ ထုတ္သြားတယ္။ ေပၚတာက ထြကေျပးျပီး ျပန္အဖမ္းခံရလို႕ ေထာင္ျပန္က်လာတဲ့ အက်ဥ္းသားေတြကိုလည္း ေျမာင္းျမေထာင္မွာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေဇာ္မင္းဦးဆိုတဲ့ ကေလးတေယာက္။ ညက္စိလို႕လည္း ေခၚတယ္။ သူက ေပၚတာပါသြားျပီး ထြက္ေျပးလို႕ အဖမ္းခံရျပီး ေနာက္ျပန္ျပီး ေျမာင္းျမေထာင္ကို ေရာက္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း ႏိုင္ငံ ေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ရိုက္ႏွက္တာေတြကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ ၂၀၁၁ ခု ေမလ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးတဲ့အခါ ၾကိဳးသမားေတြကို ေထာင္တသက္ လြတ္ရက္မရွိ ဆိုျပီး အမိန္႕ကို ေျပာင္းလိုက္တယ္။ တိုက္ခန္းကလူေတြကို တေယာက္စီေခၚျပီး စစ္ေဆးေနတဲ့အခိ်န္မွာ ကိုေက်ာ္ဇင္သက္ေခၚ စိုးသီဟဆိုတဲ့ သူဟာ ေရြဘုိဇာတိ ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ၈၈ ေက်ာင္းသား။ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကို ဗံုးခြဲဖို႕လုပ္တယ္ ဆိုျပီး သူဆီက ဘာအေထာက္အထား တခုမွမရဘဲ ၾကိဳးဒဏ္ခ်မွတ္ခံရ သူျဖစ္တယ္။ ၾကိဳးဒဏ္ကို ေလွ်ာ့ျပီး လြတ္ ရက္မရွိ ေထာင္တသက္ဆိုျပီ ေျပာင္းလိုက္တဲ့အခါ သူက ေထာင္ပိုင္ၾကီးနဲ႕ ေထာင္မွဴးၾကီးကို တင္ျပေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒုေထာင္မွဴး ရဲမင္းေအာင္ (က ၃၈၈၉) ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္က ၀င္လာျပီး "ေဟ့ေကာင္ မင္းႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္လား ကိုယ္က်ိဳး အတြက္လားဆိုျပီး ေမးတယ္။ ဆိုေတာ့ စိုးသီဟက ျပန္ေျပာတယ္။ ေဟးေကာင္ မင္းအဆင့္နဲ႕ ငါစကားမေျပာဘူး။ ငါေထာင္ပိုင္ၾကီး ေထာင္မွဴးၾကီးနဲ႕ စကားေျပာေနတာ။ မင္းဒီေနရာမွာ ၀င္ေျပာစရာမလိုဘူး။ မင္းလည္း အလားေကာင္း။ မင္းလည္း သူခိုးဘဲ ဆိုျပီးေျပာတယ္။"
ရဲမင္းေအာင္နဲ႕ အေပါင္းပါေတြက စိုးသီဟကိုရိုက္ႏွက္တယ္။ သူ အလူးအလိမ့္ ခံရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ အေဆာင္မွာ ရွိတဲ့ လူ ၄၁ ေယာက္ကို အခန္းေတြ ၀င္ခိုင္းျပီး ပိတ္ထား လိုက္ပါတယ္။ စိုးသီဟက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား လြတ္ေျမာက္ေရး တို႕အေရး ဆုိျပီး ေအာ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ၾကားရ တယ္။ အဲဒီ ရိုက္တဲ့ဒဏ္ရာေၾကာင္း သူ႕ေခါင္းမွာ တလက္မခြဲခန္႕ကြဲတယ္။ ေနာက္တေနရာမွာ ခ်ိဳင့္၀င္သြား တယ္။ ဘယ္ဘက္လက္ က်ိဳးသြားတယ္လို႕ သိရတယ္။ အဲဒီ လိုမ်ိဳးေတြ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ရဲမင္းေအာင္ဆိုတဲ့ လူဟာ သီးျခား အက်ဥ္းသားေတြကို အႏိုင္က်င္တဲ့ သူတေယာက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ရဲမင္းေအာင္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္ထဲက ထြက္လာတဲ့အထိ အျပစ္ေပး အေရးယူတာ မၾကားခဲ့ဘူး။
(ျပီး)
--------
နိရဥၥရာ
0 comments:
Post a Comment
မွတ္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပရန္ ခဏေလးေစာင့္ၾကပါ။