By ဖိုးစမ္းေခ်ာင္း (GG) | August 27, 2015
http://mobile.irrawaddy.org/
ေတာဆင္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းရန္အတြက္ ေခၚေဆာင္လာသည့္ ဆင္ယဥ္မ်ား
ေညာင္ဦးခရိုင္အတြင္း ေရာက္ရွိေနသည့္ ေတာဆင္ရိုင္းမ်ားေနာက္ကို လိုက္ေနေသာ သစ္ေတာဝန္ထမ္းမ်ား ေနာက္မွ မိမိတို႔ မႏၱေလးက သတင္းေထာက္ႏွစ္ဦးလည္း ကပ္လိုက္ကာ သတင္းယူေနရသည္။
ေညာင္နီက်ဥ္း လမ္းခြဲအေနာက္ဘက္ ႏွစ္မိုင္ခန္႔အကြာရွိ ေညာင္ပင္ႀကီးဆိုသည့္ လမ္းခြဲတြင္ ဘယ္လမ္းေၾကာင္း လိုက္ရင္ေကာင္းမလဲဟု တိုင္ပင္ေနခုိက္ လူႏွစ္ဦး ဆိုင္ကယ္တစီးျဖင့္ ေရာက္လာသည္။
“ဘယ္သြားမလို႔လဲခင္ဗ်” ဟု သတင္းေထာက္ပီပီ စပ္စုၾကည့္ရာ “ဆင္ရိုင္းေတြေနာက္ လိုက္ၾကည့္ေနတာ မနက္ကတည္းကဗ်၊ အခု ၾကာေထာင့္ ရြာဘက္ ေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔ အဲဒီ သြားမလို႔၊ ဆင္သတင္း ဘာၾကားေသးလဲ” ဟု ျပန္ေမးပါသည္။
“ဆင္သတင္းေတာ့ မ်ိဳးစုံၾကားေနရတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ဆင္ရိုင္းေတြနဲ႔ေတြ႕ရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ဘာလုပ္မလို႔လဲဗ်” ဟု ထပ္မံ ေမးၾကည္႔ရာ ကြမ္းဝါးလြန္း၍ နီက်င့္က်င့္ ျဖစ္ေနသည့္ သြားမ်ားေပၚေအာင္ ရယ္ျပရင္း “ဓာတ္ပုံရိုက္မယ္၊ ေနာက္ကလိုက္ရင္ ထြက္ေျပးမယ္ေလကြာ” ဟု ေျပာကာ ဆိုင္ကယ္ကို ဝူးခနဲေမာင္းထြက္သြားသည္။ မိမိတို႔မွာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖင့္ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။
ဒီေလာက္အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ေတာဆင္ရိုင္းေတြ ေနာက္ကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မို႔ လက္နက္မပါဘာမပါနဲ႔ အေၾကာက္အရြံ႕မရွိ ေနာက္က လိုက္ရဲတယ္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုသည့္ အသုံးအႏႈန္းမွာ မွားသြားမွန္း ဆင္ရိုင္းမ်ား ေနာက္သို႔ တေနကုန္ လိုက္ၾကည့္ၿပီးမွ သိသြားပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း မကပါ။ အုံႏွင့္က်င္းႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ေနၾကသည့္ ေဒသခံအမ်ားအျပားကို ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
“ေအာင္မယ္ … ဒီဆင္ရိုင္းေတြ ျပန္လိုက္တဲ့အခါ ထြက္ေျပးရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ၂၀၀၇ ေရႊဝါေရာင္ အေရးအခင္းမွာ စစ္တပ္နဲ႔ရဲက လိုုက္ဖမ္းတုန္း ထြက္ေျပးရတဲ့ အရသာနဲ႔တပုံစံတည္းပဲကြ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ မိရင္ အဖမ္းခံရတာေပါ႔ကြာ။ အခုကေတာ့ မိရင္ အေသေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အရသာရွိသကြာ” ဟု ေျပာလိုက္သူက ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕ ေရႊနဒီေက်ာင္းတုိက္မွ ဆရာေတာ္ ဦးယုဇန ျဖစ္သည္။
ဆရာေတာ္က ဆင္ရိုင္းမ်ား ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ေညာင္ဦးၿမိဳ႕နယ္ စသည့္ ၿမိဳ႕နယ္မ်ား ထဲသုိ႔ ဝင္လာခဲ့သည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ယေန႔ ၾသဂုတ္ ၂၆ ရက္ေန႔အထိ ေတာဆင္ရိုင္းမ်ားေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ၾကည့္ေနသည့္ ဆရာေတာ္ ျဖစ္သည္။ ေတာဆင္ရိုင္း ႏွာေမာင္းျဖင့္ရစ္ကာ ကိုင္ေပါက္ေသာေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားသည့္ ကိုိဖိုးပိုင္မွာ ဆရာေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ကို လမ္းျပေပးသူ ျဖစ္သည္။
“သူ႔ကို အရဲမကိုးနဲ႔လို႔ ငါအတန္တန္ ေျပာပါတယ္။ ခက္တာက သူက ေတာဆင္ကို တိရစာၦန္ရုံထဲက ဆင္မွတ္ၿပီး အရဲကိုး လြန္းတာကိုး” ဟု ဆရာေတာ္က ဆိုသည္။
ေညာင္ဦးခရိုင္၊ ရြာသာႀကီးေက်းရြာ အေရွ႕ဘက္တမိုင္ခြဲ အကြာရွိ လွ်ိဳႀကီးထဲတြင္ ဆင္မ်ား ခိုေအာင္းေနသည္ကို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ လြန္စြာနီးကပ္လြန္းသျဖင့္ ဆင္မ်ားက ျပန္လိုက္ရာ သင္းပိုင္မၿပီး အသက္လု ေျပးခဲ့ရေသးေၾကာင္း ဆရာေတာ္က အားရပါးရ မိန္႔သည္။
ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ေညာင္ဦးဘက္မွ ေဒသခံမ်ားအဖို႔ေတာ့ ေတာဆင္ရိုင္းဆိုသည္မွာ တကယ့္ အဆန္းအက်ယ္ သတၱဝါတမ်ိဳး ျဖစ္ေနပါသည္။ ယခုလို ေတာဆင္ရိုင္း ဝင္လာျခင္းမွာ သူတို႔တသက္တြင္ မႀကံဳဖူးေၾကာင္း ေမးခဲ့သည့္ သူတိုင္းက ေျဖပါသည္။ သူတို႔ေဒသတြင္ ေတာဆင္ရို္င္း ဆုိသည္အပထား၊ အဆိုပါ ဆင္ရိုင္းမ်ားအား ထိန္းသိမ္းေပးမည့္ ကြန္ဂ်ီဆင္ (ဆင္အယဥ္) မ်ားကိုပင္ မျမင္ဖူးၾက။ ထုိဆင္မ်ားကို ေက်ာက္ပန္းေတာင္းႏွင့္ ေညာင္ဦးၿမိဳ႕နယ္ အၾကားရွိ ေညာင္နီက်ဥ္းလမ္းခြဲ အနီးသို႔ ၾသဂုတ္ ၂၆ ရက္ေန႔ မြန္းလြဲ ၁၂ နာရီအခ်ိန္ခန္႔တြင္ ကားႀကီးႏွင့္ လာပို႔ပါသည္။ မြန္းတည့္ေန ပူက်ဲက်ဲၾကီးတြင္ အဆိုပါကားေပၚရွိ ဆင္မ်ားကို အားရပါးရ ဖိနပ္ဖင္ခုထုိင္ကာ တစိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ေနသည့္ ရြာသားမ်ားလည္း အမ်ားအျပားရွိပါသည္။ ညေနေလးနာရီခန္႔တြင္ ကြန္ဂ်ီဆင္မ်ားကို အဆိုပါေနရာ၏ ေတာင္ဘက္ရွိ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ေနရာသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရာ ေဒသခံတခ်ိဳ႕အဖို႔ ၾကည့္ရသည္မွာ မဝေသးေသာေၾကာင့္လား မသိ၊ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္ ေနရာအထိ လိုုက္လံၾကည့္ရႈႈၾကသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရပါေတာ့သည္။
ေတာဆင္ရိုင္းမ်ား သတင္းကလည္း ေညာင္ဦးႏွင့္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕နယ္ တေလွ်ာက္ရွိ ေက်းရြာမ်ားအၾကား ပ်ံ႕ႏွံ႔လွပါသည္။ ဘယ္ရြာနားမွာေတာ့ ေတြ႕လိုက္တယ္ဟဲ့၊ ဘယ္ရြာမွေတာ့ ဆင္ေခ်းပုံႀကီးယိုသြားတယ္ စသည့္ သတင္းမ်ားလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားေနရရာ သစ္ေတာဝန္ထမ္း မ်ားလည္း လူစုခြဲလိုက္ၾကသည္။ ရဲအဖြဲ႔ဝင္ မ်ားကလည္း ေက်းရြာမ်ားထံ ဝင္မလာေစရန္ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ ေပးၾကရသည္။ အာဏာပိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားလည္း ဟုိေျပးလိုက္၊ ဒီလႊားလိုက္ျဖင့္ သတင္းၾကားရာ ေက်းရြာမ်ားထံ အႏွံ႔လိုက္ၾကသည္။ မိမိတို႔လည္း ေျခဦးတည့္ရာ လိုက္လံ သတင္းယူၾက ပါသည္။
ရြာခ်င္းဆက္ လမ္းမ်ားမွာ သဲထူကာ က်ဥ္းေျမာင္းေကြ႕ေကာက္လွၿပီး လမ္းေဘးဝဲယာတြင္လည္း သစ္ပင္ၿခံဳပုတ္မ်ား ထူထူထဲထဲ ရွိေသာေၾကာင့္ အေဝးကို လွမ္းမျမင္ရသျဖင့္ သစ္ေတာဝန္ထမ္းမ်ား ေနာက္မွ ကပ္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိတို႔ သတင္းေထာက္ ႏွစ္ဦးမွာ ေက်ာမလုံလွပါ။ မ်က္စိကို ျပဴးၿပဲၾကည့္ၿပီး ဘယ္နားက ေပၚလာေလမလဲ ဆိုသည့္စိတ္ တထင့္ထင့္ႏွင့္ ဆိုုင္ကယ္ ေမာင္းေနရပါသည္။ တခါတရံ သူတို႔ႏွင့္ လူစုကြဲကာ ႏွစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ့လွ်င္ေတာ့ ကားလမ္းမႀကီးေပၚ ေရာက္ရန္သာ အာရုံစိုက္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို အသကုန္ေမာင္းရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒသခံ ေယာက္်ားသား အမ်ားစုကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကဲ့သုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕သည့္ပုံ မေပၚၾကပါ။ ေက်းရြာအခ်င္းခ်င္း ဖုန္းဆက္သြယ္ကာ ဟဲ့၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဆင္ေတြေရာက္ေနပီတဲ့ေဟ့ … လာၾက၊ လာၾက ဆိုကာ ဆိုင္ကယ္မ်ားျဖင့္ ေက်းရြာခ်င္းဆက္ လမ္းမ်ားအတိုင္း သြားၾကည့္ၾကသည္။ ပိုမိုရဲတင္းသူမ်ားကေတာ့ ရြာလမ္းကိုပင္ မသုံး၊ ေတာလမ္းအတိုင္း ေျခက်င္ တည့္ျဖတ္ကာ သတင္းၾကားသည့္ ေနရာမ်ားထံ သြားၾကည့္ၾကေတာ့သည္။ တခ်ိဳ႕ရြာသားမ်ား ဆိုလွ်င္ ကေလးငယ္မ်ား ကိုပါ ဆိုင္ကယ္ေပၚ တင္ေခၚလာၿပီး ေတာဆင္ေနာက္ လုိက္ၾကည့္ၾကရာ မိမိတို႔မွာ သက္ျပင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်မိပါသည္။
ဆရာေတာ္ ဦးယုဇနကေတာ့ “ဒီကလူေတြက ဟဲ့ ေတာဆင္ဆိုတာ ႏွာေမာင္းနဲ႔ပဲ ရိုက္တာ၊ အၿမီးသြားဆြဲရင္ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးလို႔ ေျမႇာက္ေပးရင္ တကယ္ေတာဆင္ အၿမီးဝင္ဆြဲမယ့္သူေတြ” ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳပါသည္။ ေညာင္ဦးေဒသမွာ လွ်ိဳ၊ ေျမာင္၊ ေတာတန္းမ်ားျပားစြာ ရွိေသာေၾကာင့္ ဆင္မ်ား ခုိေအာင္းေနလွ်င္လည္း အေဝးမွ ျမင္ေတြ႕ရရန္ မလြယ္ကူလွပါ။ အနီးကပ္မွ ဘြားခနဲ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ကေတာ့ မေၾကာက္မရြံ႕ သြားလာေနၾကသည္မွာ အားက်ဖို႔ေတာင္ ေကာင္းပါသည္။
ေၾကာက္ရံြ႕ေနသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါေသးသည္။ ေတာဆင္ရိုင္းေတြ ရြာနားေရာက္ေနၿပီဟု သတင္းၾကားလွ်င္ ကေလးမ်ားလည္း ေက်ာင္းမသြားရဲ ေတာ့ပါ။ ယာသမား၊ အခင္းသမားမ်ားလည္း အိမ္ထဲတြင္သာ ေအာင္းေနၾက ပါေတာ့သည္။ တဲတိုက္ေခၚသည့္ ရြာအျပင္ ယာခင္းမ်ားအနီးတြင္ တဲေလးမ်ားထုိးကာ စုေနၾကသည့္ သူမ်ားလည္း ဆင္ရိုင္း သတင္း ၾကားကတည္းက ရြာထဲသုိ႔ ျပန္လည္ေျပာင္းေရႊ႕ ေနၾကရေတာ့သည္။ ဟုိဘက္ရြာ ေရာက္သြားၿပီေဟ့ ဆုိသည့္ အသံၾကားလွ်င္ေတာ့ ေဆးလိပ္တိုခဲကာ အသံၾကားသည့္ ရြာဘက္သို႔ လိုက္ၾကသူမ်ားကိုလည္း အမွန္တကယ္ နားလည္ရ ခက္လွပါသည္။ မိမိတို႔ သတင္းေထာက္ ႏွစ္ေယာက္မွာမူ သတင္းဓာတ္ပုံ ရိုက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္သာ ဆင္ရိုင္းမ်ား ရွိရာသုိ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ လိုက္ရေသာ္လည္း အဆိုပါ ရြာသားမ်ားကေတာ့ ျမင္ခ်င္လိုစိတ္ သက္သက္ျဖင့္သာ လိုက္လံ စပ္စုၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ေတာဆင္မ်ားမွာလည္း လမ္းေပ်ာက္ေနသည့္ပုံ ေပၚပါသည္။ ေညာင္ဦးနယ္ႏွင့္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း နယ္ၾကားတြင္ အျပန္အလွန္ လြန္းထိုးေနၾကပါသည္။ ဆင္ေပါက္စ တေကာင္မွာ ပင္မဆင္အုပ္စုမွ ကြဲဲကာ က်န္ရွိေနခဲ့ၿပီး ေညာင္ဦးျမိဳ႕နယ္ အတြင္းရွိ ကံႀကီးကုန္းႏွင့္ နတ္ပုလႅင္ ေက်းရြာအၾကားတြင္ လွည့္လည္သြားလာ ေနေၾကာင္း အဆိုပါေနရာမွ သစ္ေတာ ဝန္ထမ္းမ်ားက ေျပာပါသည္။ ထုိကြဲက်န္ခဲ့သည့္ ဆင္ငယ္ကို လိုက္ရွာေနပုံ ေပၚပါသည္။ ေတာဆင္အုပ္မွာ ဦးတည္ရာ လမ္းေၾကာင္း အတိအက် ခန္႔မွန္း မရႏုိင္ဘဲ ေတာင္ဘက္ေရာက္သြားၿပီ ဆို၍ ဆိုင္ကယ္ေလးျဖင့္ အေျပးလိုက္သြားလုိက္၊ ေျမာက္ဘက္ ျပန္ေျပာင္းသြားၿပီဟု ဆုိသျဖင့္ ေျမာက္ဘက္သုိ႔ ျပန္လိုက္သြားလိုက္ျဖင့္ ၾသဂုတ္ ၂၆ ရက္ေန႔ တေနကုန္ နီးပါး အထိ ဆင္မ်ားကို ရွာမေတြ႕ပါ။ ညေနပိုင္း ေရာက္ေသာအခါမွ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း – ပုဂံ – ေညာင္ဦး ရထားလမ္းအနီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ၿမိဳ႕နယ္၊ မီးသၿဂႋဳဟ္စက္၊ အေနာက္ဘက္ တမိုင္ခြဲအကြာတြင္ ေတြ႕ရွိရၿပီဟု အာဏာပိုင္မ်ားက ေျပာပါသည္။ ကြန္ဂ်ီဆင္ႀကီးသုံးေကာင္က အဆိုပါ ဆင္မ်ားရွိေသာေနရာသို႔ ထြက္သြားေသာအခါ ေနာက္မွ အမီလိုက္ရန္ ႀကိဳးစားေသာ္လည္း ဆင္မ်ား၏ ေျခလွမ္းမွာ လြန္စြာ သြက္လွပါသည္။ ေနာက္ဆုံး ညေန ေမွာင္ရီပ်ိဳးေသာ အခါတြင္ေတာ့ ဆက္မလိုက္ဝံ့ေတာ့သျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ရ ပါေတာ့သည္။ ေဒသခံတခ်ိဳ႕ကေတာ့ လက္ေလွ်ာ့ပုံ မေပၚေသးပါ။ ဆင္မ်ားေနာက္သို႔ လိုက္မည္တကဲကဲ လုပ္ေနၾကပါေသးသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ရက္က လွ်ိဳထဲတြင္ ေအာင္းေနသည့္ ဆင္အုပ္ကိုေတြ႕တုန္းက ခဲနဲ႔ ေပါက္ၿပီး ထြက္ေျပးရတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး ဟု ရြာသားတဦးက ေျပာျပရာ မိမိလည္း ဘုရား တမိပါေတာ့သည္။ ဆင္အုပ္ေနာက္သုိ႔ အေပ်ာ္လိုက္သည့္ သူမ်ား ရွိေနသကဲ့သုိ႔ ေညာင္ဦးနယ္က ေက်ာ္ၿပီး ေက်ာက္ပန္းေတာင္း နယ္ထဲေရာက္သြားရင္ မသိမသာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ေနာ္ဟု ေညာင္ဦးၿမိဳ႕နယ္ အတြင္းမွ ဝန္ထမ္းတဦးအား ၎၏အိမ္သူက ဖုန္းဆက္မွာေနသည္ကိုလည္း ၾကားခဲ့ရ ပါေသးသည္။ မနက္ျဖန္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အရဲကိုးကာ ေတာဆင္မ်ား ေနာက္သုိ႔ ထပ္လိုုက္ပါရဦးမည္။http://mobile.irrawaddy.org/
0 comments:
Post a Comment
မွတ္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပရန္ ခဏေလးေစာင့္ၾကပါ။