ေကာင္းက်ိဳး ကိုယ္၌ တည္ခဲ့ပါသလား

သုရီလင္း| November 27, 2015

၈၈အေရးေတာ္ပံု, ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္, ဆင္ဆာ,

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္တုန္းဆီက သမိုင္းဝင္ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ျပကြက္ေတြ ပါဝင္ေနာက္ခံထားတဲ့ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတကား ႐ိုက္ကူးေနတယ္၊ မၾကာခင္ ႐ံုတင္ျပသေတာ့မယ္ လို႔ သတင္းေတြကေန သိရတဲ့အခါ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ က်မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားပါတယ္။

က်မတို႔ တေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးေနာက္ခံ ႐ုပ္ရွင္ မေျပာနဲ႔၊ ရိပ္ရိပ္ေလးပါရင္ေတာင္ ဆင္ဆာျဖတ္ ေတာက္တဲ့ေခတ္မွာ ႀကီးျပင္းလာၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဆင္ဆာျဖတ္ေတာက္ျခင္းဟာ က်မတို႔ကို တကယ့္ျပင္ပက လူေတြကို၊ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္တဲ့ အႏုပညာအစစ္ေတြနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း အလွမ္းေဝး လာေစခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ဇာတ္႐ုပ္ဆိုရင္ ဘယ္လို စ႐ိုက္မ်ိဳး ရွိရမယ္ ဆိုတာ ပံုေသ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္ ထဲက တရားသူႀကီးေတြဟာ တရားမွ်တတယ္၊ ရဲေတြဟာ တာဝန္သိပ္သိတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ကင္းရွင္းတယ္၊ ေငြပံုေပးေတာင္ ယူမွာ မဟုတ္ဘူး။ စစ္သား ဆိုရင္ စိတ္ထားျမင့္ျမတ္သူ၊ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားသူ စတဲ့စတဲ့ ပံုေသကားက် ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ေတြနဲ႔ပဲ က်မတို႔ ရင္းႏွီးခဲ့ရတာ ၾကာၿပီ။

ေဟာ … ဆင္ဆာ လြတ္ျပန္ပါၿပီ ဆိုေတာ့လည္း က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကျပန္တာပါပဲ။ ဘယ္လို ဇာတ္မ်ိဳးေတြ ႐ိုက္ျပလိမ့္ မလဲ ရယ္လို႔။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ဆာလြတ္ၿပီးေနာက္ ထြက္လာတဲ့ ဗီဒီယိုဇာတ္ကား တခ်ိဳ႕မွာေတာ့ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾက သလို မဟုတ္ပါဘဲ နမ္းခန္းလို၊ အိမ္ေထာင္ရွင္ေတြရဲ႕ အတြင္းက်က် ဇာတ္ဝင္ခန္းလိုမ်ိဳးကိုပဲ ထည့္႐ိုက္ လာတာ ေတြ႔ၾက ရတဲ့အခါ ဆင္ဆာလြတ္ဖို႔ အေရးဆိုဖူးသူေတြကိုေတာင္ အားနာစရာ ျဖစ္မိတယ္။ က်မတို႔ တကယ္ ၾကည့္ခ်င္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူးဆိုပါေတာ့။

အခုလထဲ ႐ံုတင္ျပသလာတဲ့ “ေကာင္းက်ိဳး ကိုယ္၌ တည္ေစမင္း” ဟာ သတင္းစကားေတြ ၾကားရတာနဲ႔တင္ ေမွ်ာ္လင့္ေစျပန္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ပါ။ ႏိုဝင္ဘာ တတိယပတ္ထဲမွာ ၾကည့္ျဖစ္တဲ့ ဒီ႐ုပ္ရွင္ဟာ ေဇာ္ျမင့္ဦးရဲ႕ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ၫႊန္းကို ဒါ႐ိုက္တာ ေဇပါ ႐ိုက္ကူးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီ႐ုပ္ရွင္မွာ တခ်ိန္က ၈၈ အေရးေတာ္ပံုမွာ ပါဝင္ခဲ့သူ၊ ေထာင္က်ရာက လြတ္ေျမာက္ၿပီးေနာက္ မိတ္ေဆြ အၿငိမ္းစား ေထာင္မႉးရဲ႕ ရြာမွာ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာတေနရာစာ ကြက္လပ္ျဖည့္ဖို႔ ေရာက္လာသူ ဘသိန္းအျဖစ္ ခန္႔စည္သူ၊ ယံုၾကည္ လက္ထပ္မိတဲ့ ခင္ပြန္းက နယ္စပ္တေနရာမွာ ေရာင္းစားခံရရာက လြတ္ေျမာက္၊ ရြာျပန္ေရာက္ၿပီး တ႐ုတ္ ကုမၸဏီက ေက်ာက္ထုတ္လုပ္ရာမွာ လုပ္သားတဦးအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ မေဗဒါအျဖစ္ ခိုင္သင္းၾကည္၊ ယဥ္ယဥ္ေလး ႐ူးေနရွာသူ ရြာသူေလး အိေခ်ာ အျဖစ္ အိေခ်ာပို၊ အၿငိမ္းစားေထာင္မႉး အျဖစ္ ရြာျပန္ေရာက္လာၿပီးခါမွ တရြာလံုး ပ်က္စီးျခင္း ဆိုက္ေနတာကို မ႐ႈရက္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသူ ဦးေအာင္သန္းအျဖစ္ အ႐ိုင္း၊ အိေခ်ာရဲ႕ အစ္ကို၊ လူက ဆိုးမိုက္တာ မဟုတ္ပါဘဲ ေသြးဆိုးသူ ဖိုးခ်က္အျဖစ္ ဘုန္းသွ်ံတို႔နဲ႔ အတူ ဇာတ္ပို႔ဇာတ္ရံေပါင္း မ်ားစြာနဲ႔ အုန္းေခ်ာနယ္သူ နယ္သားမ်ား ပါဝင္သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတာပါ။

ဇာတ္ကားကို ၈၈ အေရးအေတာ္ပံု ျမင္ကြင္းမ်ားနဲ႔ စဖြင့္ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္၊ ႐ုပ္ေသပံုရိပ္မ်ားၾကားမွာ ဘသိန္းရဲ႕ ေတာ္လွန္းေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ စစ္ေၾကာေရး ေရာက္ရပံု၊ ေနာက္ ေထာင္က်ပံုေတြ ရိပ္ခနဲရိပ္ခနဲ ထည့္သြင္းျပသပါတယ္။ ဒီဇာတ္ဝင္ခန္းေတြ ၾကည့္ရတဲ့အခါ သမိုင္းကို တကယ္ေနာက္ခံထားတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ ၾကည့္ရေတာ့မွာပါလားလို႔ က်မ ထင္တယ္။ ဒီလို ထင္ျမင္ေစတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ပိုစတာကိုၾကည့္ၿပီး က်မ ဘာသာေတာင္ ဇာတ္လမ္းကို ႀကိဳေတြးလိုက္ပါေသး တယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ႐ုပ္ရွင္အဖြင့္ ဒီဇာတ္ဝင္ခန္းဟာ ၈၈ နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဇာတ္ကားတခုလံုးရဲ႕ တခုတည္းေသာ ကိုယ္စားျပဳမႈ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္ကူးတဲ့ အခ်ိန္မွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား မလြတ္လပ္ေသးတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ လို႔ ျမန္မာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနက် ပရိသတ္တေယာက္ပီပီ ေျဖေတြး ေတြးေပးလိုက္ေတာ့လည္း စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္။

ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြကေတာ့ တမ်ိဳးေျပာင္းခဲ့ပါၿပီ။ ရြာလူႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ဦးေအာင္သန္း ရြာစဥ္တေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ ရြာရဲ႕ လူေနမႈဘဝကို ဆက္လက္ပံုေဖာ္ပါတယ္။ ကေလးေတြဟာ ေက်ာင္းခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းမတက္ေသးဘဲ လူႀကီးေတြဆီက ကူးစက္လာတဲ့ ပိုက္ဆံေၾကး ကစားေနၾကတာေတြ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြက ႏွစ္လံုး၊ သံုးလံုးထိုးတဲ့ ကိစၥမွာ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတာေတြ၊ အမ်ိဳးသားေတြက ေသာက္စား မူးယစ္ေနတာ၊ ရန္ျဖစ္ေနတာေတြ စတာ စတာေတြနဲ႔ ရြာကို လွည့္ပတ္ျပပါတယ္။

ရြာရဲ႕ အနီးဝန္းက်င္မွာေတာ့ တ႐ုတ္ကုမၸဏီရဲ႕ ေက်ာက္ထုတ္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းရွိပါတယ္။ ရြာသူရြာသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက အဲဒီက အလုပ္သမားေတြပါ။ အဲဒီအထဲမွာ မေဗဒါလည္း ပါပါတယ္။ လုပ္သားေတြကို အဆမတန္ ခိုင္းေစရာမွာ၊ အႏိုင္က်င့္ရာမွာေတာ့ “ၾကက္တူေရြးက ေတာ္ေတာ္ မယ္ေဖာ္က ကဲကဲ” ဆိုသလို တ႐ုတ္လူမ်ိဳး မန္ေနဂ်ာ က်င္းလိက နည္းနည္း ျမန္မာလူမ်ိဳး ဝန္ထမ္းေတြက မ်ားမ်ားပါပဲ။

ျမန္မာဝန္ထမ္း ဇာတ္ေဆာင္ရဲ႕ အိုဗာ နည္းနည္းျဖစ္တဲ့ အမူအရာေၾကာင့္ နင္းျပားလုပ္သားေတြရဲ႕ ဘဝျပကြက္က ပိုၿပီး ဇာတ္နာပါတယ္။ မေဗဒါဟာ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ေၾကာက္လို႔ ၿငိမ္ခံတတ္တဲ့ လုပ္သားေတြ ၾကားထဲမွာေတာ့ တစ္မူ ထူးသူပါပဲ။ ႀကီးၾကပ္သူ ျမန္မာဝန္ထမ္းသာမက တ႐ုတ္မန္ေနဂ်ာကိုပါ မမႈသူ၊ မဟုတ္မခံသူ ပါ။ တရက္မွာေတာ့ လုပ္သားတဦး လက္မွာ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတဲ့ အခါ အလုပ္က တာဝန္မယူေတာ့ ရြာျပန္ေဆးကုဖို႔ ေခၚလာရင္း လမ္းမွာ ရြာကိုလာတဲ့ ဘသိန္းနဲ႔ ဆံုပါတယ္။

မေဗဒါဟာ ဘသိန္းကို ေထာင္ထြက္လူဆိုး တေယာက္လို႔ ထင္တယ္။ တျဖည္းျဖည္း က်ခါမွ ဒီလူဟာ လူဆိုး တေယာက္ မဟုတ္ဘဲ စိတ္ထား ေကာင္းမြန္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း မေဗဒါ သိလာတယ္။ ဘသိန္းဟာ ရြာက လူေတြကို စာဖတ္ပါ၊ စာဖတ္ပါ မၾကာမၾကာ ေျပာေလ့ရွိသူပါပဲ။ စာၾကည့္တိုက္ေလး ဖြင့္ဖို႔ရာ စိတ္အားထက္သန္သူ ပါပဲ။ နယ္စပ္မွာ ေရာင္းစားခံရလို႔ မေဗဒါနဲ႔ အတူ ထြက္ေျပးလာရာက လမ္းမွာ ေသဆံုးခဲ့ရတဲ့ သမီးေလးအတြက္ ေၾကကြဲ ရလြန္းလို႔ လူေတြနဲ႔ ေဝးေဝးမွာ ေနေနသူ ဦးဘေဝကိုလည္း သူ႔နဲ႔အတူ ပူးေပါင္းေအာင္ စည္း႐ံုးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

ဘသိန္းဟာ အ႐ူးမေလး အိေခ်ာနဲ႔လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိလာတယ္။ သူတို႔ ရင္းႏွီးပံုကို ျမင္တဲ့သူ၊ သံသယျဖစ္တဲ့ သူလည္း ရွိေပါ့။  ဘသိန္းအေပၚ ယံုၾကည္ခင္မင္လာတဲ့ မေဗဒါကလည္း သူတို႔ႏွစ္ဦး မုန္႔အတူစား ရယ္ေမာေနတာကို ျမင္ဖူးေပါ့။

တဖက္မွာေတာ့ မေဗဒါ အလုပ္လုပ္ရာ တ႐ုတ္ ကုမၸဏီကလည္း လုပ္သားေတြ အေပၚ အႏိုင္က်င့္တုန္းပဲ။ ရြာသားေတြ ကေတာ့ ေရြးစရာ လမ္းမရွိလို႔ ဇြတ္မွိတ္လုပ္ေနရတယ္ ေပါ့ေလ။ တရက္မွာေတာ့ ေငြအတြက္ သူ႔ခႏၶာကို တ႐ုတ္ မန္ေနဂ်ာဆီ ေပးလိုက္ရရွာတဲ့ ေငြမႈန္႔ကို တ႐ုတ္မန္ေနဂ်ာ ႐ံုးခန္းအထိ မေဗဒါလိုက္ေခၚတယ္၊ ျပစ္တင္စြပ္စြဲတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေငြမႈန္ဟာ ေလာကကို အ႐ံႈးေပး စြန္႔ခြာ သြားတယ္။ ဘသိန္းကေတာ့ ေငြမႈန္ ေသရတာဟာ တ႐ုတ္ မန္ေနဂ်ာေၾကာင့္ ဘဝပ်က္ရလို႔ ဆိုတာထက္ မေဗဒါရဲ႕ ပံုစံမဟုတ္တဲ့ ေျဖရွင္းပံုေၾကာင့္လို႔ ဆိုတယ္။ မေဗဒါဟာ အလုပ္ကိုလည္း စြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီ။

ဒီၾကားထဲ အ႐ူးမေလး အိေခ်ာတေယာက္ သားအိမ္ထဲ အလံုးျဖစ္ရာမွာ ကိုယ္ဝန္လို႔ အရပ္ လက္သည္က ေျပာတာေၾကာင့္ ဘသိန္းဟာ သံသယဒဏ္ကို ခံရပါတယ္။ အိေခ်ာေရာ ဘသိန္းပါ ဖိုးခ်က္ရဲ႕ အ႐ိုက္အႏွက္ကို ခံရပါတယ္။ ေရာဂါအမွန္ ေပၚလို႔ သံသယကင္းခံရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ အိေခ်ာဟာ အစ္ကိုကို ေၾကာက္သြားေတာ့ တာပဲ။

ရြာမွာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေလး တခုဖြင့္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၿပီ။ လိုအပ္တဲ့ ေက်ာက္အတြက္ ေက်ာက္ထုတ္လုပ္ငန္းက သြားသယ္ယူတဲ့ မေဗဒါဟာ တ႐ုတ္ကုမၸဏီရဲ႕ ဖမ္းဆီးျခင္းကိုခံရတယ္။ ရြာသားေတြရယ္ ဘသိန္းရယ္ လိုက္သြားၿပီး ေတာင္းဆိုခါမွ လႊတ္ေပးတာပါ။ စာၾကည့္တိုက္ေလးလည္း ဖြင့္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ ဖြင့္ပြဲေန႔မွာပဲ ဘသိန္းကို ဓားနဲ႔ လာေပါက္တဲ့ တခ်ိန္က တ႐ုတ္ကုမၸဏီက ျမန္မာဝန္ထမ္းေဟာင္း ေနာက္ကို ဖိုးခ်က္က ဓားနဲ႔လိုက္၊ ဖိုးခ်က္ရဲ႕ ဓားကိုင္မ်က္ႏွာ ခက္ထန္ထန္ကို အေၾကာက္လြန္ရာက အိေခ်ာတေယာက္ အသက္ဆံုးပါးခဲ့ရ ပါတယ္။

ဇာတ္က ဒီမွာတင္ မဆံုးေသးပါဘူး။ တ႐ုတ္ ကုမၸဏီက ေက်ာက္ေတာင္ကို မိုင္းခြဲဖို႔ ႀကံတဲ့အခါ တရြာလံုး လိုက္သြားၾကၿပီး ကန္႔ကြက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခြဲလိုက္တာပါပဲ။ ေက်ာက္ေတာင္ၿပိဳ၊ ေျမေတြအက္၊ ေတာင္ေပၚ ေရကန္က ေရေတြ ဒလေဟာ ၿပိဳက်၊ လူေတြလည္း အရွိန္နဲ႔ လြင့္ေမ်ာပါ ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ဇာတ္ဝင္ခန္းကေတာ့ သခ်ႋဳင္းေျမပါပဲ။ ထပ္မံဆံုးပါးသူက ဘယ္သူ ဆိုတာေတာ့ က်မ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။

႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္ တေယာက္အေနနဲ႔ ဒီ႐ုပ္ရွင္အေပၚ ျမင္တဲ့ အျမင္ကို ေျပာပါဆိုရင္ “ေကာင္းက်ိဳးကိုယ္၌ တည္ေစမင္း” ဟာ အထင္နဲ႔ အျမင္လြဲခဲ့ရတဲ့ ႐ုပ္ရွင္လို႔ ဆိုပါရေစ။ သမိုင္းဝင္ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ေနာက္ခံထားမယ့္ ႐ုပ္ရွင္လို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ လြဲပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေျပာစရာတခုကေတာ့ ႐ုပ္ရွင္မွာ ေျပာခ်င္တာေတြကို ၿပံဳအံုထည့္ လိုက္တာပါ။ ဥပမာ ပညာေပးလိုတာ၊ လူေတြ ၾကားခ်င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးစကားမ်ိဳး ေျပာတာ စတာေတြပါ။ ဒီအေျပာကိုပဲ တျခားေသာ အႏုပညာေျမာက္ ပံုမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလည္း ရရဲ႕နဲ႔ ထပ္ခါထပ္ခါ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ေျပာတာမ်ိဳးပါ။

က်မ အစ္မ တေယာက္ ေျပာတဲ့စကားနဲ႔ပဲ ေျပာရရင္ “ၾကက္သားကို ျပမယ္ ဆိုပါေတာ့၊ ဒီအတိုင္း အတံုးလိုက္ ျပမလား၊ လွလွပပ ျပင္ဆင္ခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ျပမလား” ဆိုတာပါပဲ။

က်မ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ “ေကာင္းက်ိဳးကိုယ္၌ တည္ေစမင္း” ကေတာ့ ၾကက္သားကို အတံုးလိုက္ ခ်ျပခဲ့တာပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ ေကာင္းပါလ်က္နဲ႔ အႏုပညာ ေျမာက္ေအာင္၊ လိုရင္းေရာက္ေအာင္ မျပႏိုင္ခဲ့တာ ႏွေျမာစရာပါပဲ။ ႐ိုက္ခ်က္ေတြဟာ သမား႐ိုးက်မ်ား ပါတယ္။ လွပၿပီး ေျပာစရာ႐ိုက္ခ်က္မ်ိဳး မခံစားခဲ့ရပါဘူး။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္ဝင္ခန္းေတြမွာ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ရဲ႕ အသံျမႇင့္ စကားေျပာသံနဲ႔ နားဆူလွပါတယ္။

အဓိကဇာတ္ေဆာင္ေတြရဲ႕ အမူအရာဟာ ပံုမွန္ထက္ နည္းနည္းစီ ပိုေနၾကပါတယ္။ ကြက္တိျဖစ္တဲ့ ဇာတ္ဝင္ခန္းလည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာ ႀကိဳးဆြဲခ် သတ္ေသတဲ့ ေငြမႈန္႔အနားမွာ ဘသိန္းနဲ႔ မေဗဒါ စကားေျပာစဥ္ အမူအရာေတြကို စိတ္တိုင္း မက်လွေပမယ့္ ေငြမႈန္႔ေျခေထာက္ကို ဖက္လို႔ မေဗဒါ မ်က္ရည္က်တဲ့ အမူအရာကေတာ့ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။

အဓိက ေျပာခ်င္တဲ့ တခ်က္ ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဇာတ္ရဲ႕ အရွိန္ကို လံုးဝမထိန္းတာ၊ မကစားတာပါ။ ဒီေနရာမွာ တက္၊ ဒီေနရာမွာ ခဏ ခပ္ေျပေျပ စသျဖင့္မဟုတ္ဘဲ အတက္အက်က ဆြဲေဆာင္မႈ နည္းပါတယ္။ ဇာတ္ကို ရပ္သင့္တဲ့ ေနရာ ရွိပါရဲ႕နဲ႔ မရပ္ပါဘူး။ ျပန္ဆက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာျဖစ္တံုးဆို ေနာက္ဆံုးခန္း မတိုင္ခင္ ေရွ႕တခန္းက ေရကန္ၿပိဳက်ပံု၊ လူေတြ ေမ်ာပါပံုကို အထူးျပဳလုပ္ ခ်က္ေတြသံုးတာ သိပ္အားနည္းတာကို ျမင္ရေတာ့ တာပဲ။ ဒီလိုျပကြက္မ်ိဳးကို မႏိုင္နင္းပါဘဲ မျပသင့္ပါဘူး။

“ေကာင္းက်ိဳးကိုယ္၌ တည္ေစမင္း” ႐ုပ္ရွင္မွာ ေက်နပ္ေလာက္စရာရယ္လို႔ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ျမင္ကြင္းေတြကို ဇာတ္ကားဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း နာက်င္စဖြယ္ ျမင္ရတာပါ။ ဒီလိုျမင္ကြင္းေတြ၊ တကယ့္ ႐ုပ္သံ မွတ္တမ္းေတြကို ႐ုပ္ရွင္႐ံုမွာ ပထမဆံုး ၾကည့္ခြင့္ရတာတခုသာ က်မလို ပရိသတ္တေယာက္အတြက္ ေျဖႏိုင္စရာ ရွိရတယ္။ အားထုတ္မႈ အတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

http://burma.irrawaddy.org/
Share on Google Plus

About Kyauk Phru Net

This is a short description in the author block about the author. You edit it by entering text in the "Biographical Info" field in the user admin panel.
    Blogger Comment
    Facebook Comment

0 comments:

Post a Comment

မွတ္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပရန္ ခဏေလးေစာင့္ၾကပါ။