Mother Teresa ဇာတ္ကားထဲမွ ဇာတ္၀င္ခန္းတစ္ခန္း
အခုတစ္ေလာ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာ လူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ တစ္ခုအတြက္ အေလးထားၿပီး အထူးဂ႐ုျပဳ လႈပ္ရွားေနၾကတာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဘယ္လုိမွ အတိမ္းအေစာင္း မခံႏုိင္တဲ့ကိစၥမုိ႔ သတိႀကီးႀကီးနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကတာကုိ သတိထားေနမိခ်ိန္မွာပဲ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က ေပၚထြက္ လာခဲ့ၿပီး Olivia Hussey ပါ၀င္ သ႐ုပ္ေဆာင္ထားတဲ့ ‘မာသာထရီဇာ’ ဆိုတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားကို ၾကည့္ျဖစ္လုိက္ပါတယ္။
ဒီ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကားဟာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ဇာတ္လမ္းတြဲကုိ စုစည္း တင္ဆက္ထားတာ ျဖစ္လုိ႔ အတန္အသင့္ ရွည္လ်ားေပမယ့္ မာသာထရီဇာရဲ႕ဘ၀ကုိ စုံေစ့ေအာင္ တင္ျပ မသြားႏုိင္တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ မာသာထရီဇာ အေၾကာင္း ေရးထားတာေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ လုိက္ရွာၿပီး ဖတ္ၾကည့္ရပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွ မာသာထရီဇာရဲ႕ ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔ အေတြးအေခၚ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြဟာ ထင္ထားတာထက္ ပုိၿပီး စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းေနတယ္ဆုိတာကုိ သိလုိက္ရလုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ႀကီး ေတြးေခၚ ခံစားႏုိင္ေအာင္ မွ်ေ၀ ေပးလုိက္ရပါတယ္။
မာသာထရီဇာကုိ ၂၆-၈-၁၉၁၀ ရက္မွာ မက္ဆီဒိုးနီးယားႏုိင္ငံက ‘ဆကိုးဖီေယ’ ဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕မွာ ဖြားျမင္ခဲ့ၿပီး ငယ္နာမည္က ‘အက္နက္စ္’ Agnes ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးခ်င္းထဲမွာ အငယ္ဆုံးျဖစ္ၿပီး အယ္လ္ေဘးနီးယား ႏြယ္ဖြား ႏုိင္ငံေရးသမား တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဖခင္ဟာ အက္နက္စ္ ရွစ္ႏွစ္သမီး အရြယ္မွာ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ သြားခဲ့ပါတယ္။ အက္နက္စ္ဟာ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္ အသက္ ၁၈ ႏွစ္အရြယ္ ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ မိသားစုကို စြန္႔ခြာၿပီး သီလရွင္ ဘ၀မွာပဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ သြားလိုက္တာ အေမနဲ႔ အစ္မျဖစ္သူ တုိ႔ဆီကုိေတာင္ တစ္ခါမွ ျပန္မလာ ျဖစ္ေတာ့တဲ့ အထိပါပဲ။
အက္နက္စ္ သီတင္းသုံးတဲ့ အဲဒီ သီလရွင္ ေက်ာင္းထြက္ေတြဟာ အိႏိၵယမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြက ကေလးေတြကို ပညာ သင္ၾကားေပးရတဲ့ အစဥ္လာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အက္နက္စ္ဟာ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္မွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ ဟိမ၀ႏၲာ ေတာင္စြယ္ ေတာင္တန္း ေတြေပၚမွာရွိတဲ့ ‘ဒါဂ်ီလင္’ ဆုိတဲ့ ၿမိဳ႕က ‘စိန႔္ထရီဇာ’ ဆုိတဲ့ေက်ာင္းကုိ အပုိ႔ခံရၿပီး အဲဒီေက်ာင္းက ကေလးေတြကို စာသင္ေပးရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ၁၉၃၁ ခုႏွစ္ ေမလ သီလရွင္ဘြဲ႕ကုိ ခံယူတဲ့အခါ ေက်ာင္းနာမည္ကုိ အစြဲျပဳၿပီး အက္နက္စ္ဟာ ‘စစၥတာ ထရီဇာ’ ဆိုတဲ့ဘြဲ႕ကို ခံယူလုိက္ပါတယ္။
၁၉၃၇ ခုႏွစ္ ေမလေရာက္ေတာ့ ကာလကတၱား မွာရွိတဲ့ သီလရွင္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ေျပာင္းေရႊ႕ရၿပီး ခုနစ္ႏွစ္အၾကာမွာ အဲဒီ သီလရွင္ေက်ာင္းရဲ႕ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး အျဖစ္ ခန္႔အပ္ ခံတာရပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ ႏွစ္၂၀ တိုင္ေအာင္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္းနဲ႔ ေက်ာင္း ပတ္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ ကာလကတၱား ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆင္းရဲၾကတယ္ ဆုိတာကို သတိျပဳ လာမိပါတယ္။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္မွာ ၿမိဳ႕ကို အငတ္ေဘးႀကီး ဆိုက္လာၿပီး ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာ ဟိႏိၵဴ မြတ္စလင္ အဓိက႐ုဏ္းႀကီး ျဖစ္ပြားေတာ့ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲမြဲေတ သြားၾကပါၿပီ။ ဒါ့ေၾကာင့္ စစၥတာ ထရီဇာဟာ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းပိုင္း ေရာက္ေတာ့ ဆင္းရဲသူေတြကုိ အနီးကပ္ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ေအာင္ သီလရွင္ ေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ကာလကတၱားမွာ သီးျခား ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကုိ အစပ်ိဳးၿပီး ထူေထာင္ ဖြင့္လွစ္ လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး စစၥတာ ထရီဇာ ကေန မာသာထရီဇာ ဘ၀ကုိ ေရာက္ရွိ လာခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီေက်ာင္းကုိ အေျခခံၿပီး ခိုကိုးရာမဲ့ ေနသူေတြနဲ႔ ငတ္မြတ္ ေနသူေတြကို ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖုိ႔ မာသာထရီဇာ စတင္ ႀကိဳးစား လာပါေတာ့တယ္။ ခရစ္ယာန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေတြကေတာ့ ဒီအႀကံအစည္ကုိ သေဘာမတူ ခဲ့ၾကပါဘူး။
မာသာထရီဇာ တည္ေထာင္တဲ့ အဖြဲ႕ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ ကေတာ့ စားစရာ မရွိ၊ ၀တ္စရာ မရွိ ေနစရာ မရွိသူေတြ၊ မသန္မစြမ္း ျဖစ္ေနၾကသူေတြ၊ မ်က္မျမင္ေတြ၊ ကု႒ႏူနာ စြဲကပ္ေနသူေတြ၊ အပယ္ခံေတြ၊ ေမတၱာငတ္ေနသူေတြ၊ အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ ကင္းလြတ္ေနသူေတြ၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ လူေတြေတြ႕ရင္ ခပ္ေ၀းေ၀းက ကြင္းေရွာင္သြားတာ ခံရတဲ့သူေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ ကူညီဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀တ္ျပဳ အသင္းေလးကို ကာလကတၱားမွာ အသင္း၀င္ ၁၃ ေယာက္နဲ႔ စတင္ခဲ့တာပါ။ အသင္း၀င္ ေတြဟာ အခ်က္ေလးခ်က္ကုိ က်င့္သုံးဖုိ႔ အဓိ႒ာန္ ျပဳၾကရပါတယ္။ အဲဒီ အခ်က္ေတြကေတာ့ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ၊ ဥေပကၡာ ဆိုတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးကို ထားရွိျခင္း၊ ႐ုိက်ဳိးျခင္းနဲ႔ ဆင္းရဲ ေခါင္းပါးမႈ ဒဏ္ကုိ ႀကံ့ႀကံ့ ခံႏိုင္ျခင္းတုိ႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အေရးအႀကီးဆုံးျဖစ္တဲ့ စတုတၳ အခ်က္ကေတာ့ အဆင္းရဲဆုံး အမြဲေတဆုံး (Poorest of the poor)ေတြကုိ မညည္းမညဴ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစဖြင့္တဲ့ ပထမ တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အခက္အခဲေတြနဲ႔ အတိ ၿပီးေနခဲ့ပါတယ္။ ၀င္ေငြ မရွိလုိ႔ ေက်ာင္းဟာ ဘယ္လုိမွ ဆက္ၿပီး မရပ္တည္ ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မတတ္သာတဲ့ အဆုံး အစား အစာနဲ႔ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းေတြကို အလွဴခံ ရပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အစပိုင္းမွာ ဘယ္သူမွ မကူညီၾကလုိ႔ ေရွ႕ေလွ်ာက္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါ့မလားလုိ႔ စုိးရိမ္ ေၾကာင့္က် ရတာရယ္၊ ကူသူမဲ့ ဘ၀မွာ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနၿပီး အားငယ ္ရတာေတြရယ္ေၾကာင့္ သီလရွင္ေက်ာင္းကို ျပန္ေျပးရရင္ ေကာင္းမလားလို႔ မာသာထရီဇာဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစား ခဲ့မိပါတယ္။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းကို မိန္းမပ်ိဳေတြ အေျမာက္အျမား အသင္း၀င္ဖုိ႔ ေရာက္ရွိလာၾကၿပီး ဆင္းရဲသူေတြကုိ ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေက်ာင္းအျဖစ္ နာမည္ ရလာပါတယ္။ အဲဒီကမွ တစ္စတစ္စနဲ႔ အိႏိၵယ အစိုးရအဖြဲ႕က အဆင့္ျမင့္ အရာရွိႀကီးေတြ ဒီေက်ာင္းအေၾကာင္းကို သိရွိ နားလည္ၿပီး စိတ္၀င္စားလာၾကရာက ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ပါ ပါလာပါေတာ့တယ္။ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္စရာေတြ ၾကားထဲက အပတ္တကုတ္ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ေရာက္ေတာ့ မာသာထရီဇာ လက္ရွိ လုပ္ေန တဲ့ ‘မရွိ ဆင္းရဲသူေတြကုိ ေပးကမ္း စြန္႔ႀကဲ ဒါနျပဳေနတဲ့ သူနာျပဳ လုပ္ငန္းေတြကို ‘ဗက္ တီကန္’ နန္းေတာ္မွာရွိတဲ့ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးက တရား၀င္ အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ အဖြဲ႕၀င္ သီလရွင္ ၄၀၀ ေက်ာ္ အထိေတာင္ ရွိလာပါၿပီ။ သူတို႔ဟာ မူလ တာ၀န္ေတြ သာမက မိဘမဲ့ေတြ၊ ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေရာဂါေၾကာင့္ မၾကာခင္ ကြယ္လြန္ရေတာ့မယ့္ လူနာေတြ၊ အရက္ ျဖတ္ေနသူေတြ၊ ကူးစက္ေရာဂါ စြဲကပ္ေနသူေတြနဲ႔ ငတ္မြတ္ ေနသူေတြကိုပါ တုိးခ်ဲ႕ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ လာၾကပါတယ္။ ဒီ ေဂဟာေတြဟာ ေရာဂါ ကြၽမ္းေနၿပီး အသက္ရွင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့တဲ့ ေရာဂါသည္ေတြ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ဘ၀ကူး ေကာင္းေအာင္ အခေၾကးေငြ မယူဘဲ အက်ိဳးေဆာင္ ေပးတဲ့ ေနရာေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မေသခင္ေလးမွာ အစၥလာမ္ ဘာသာ ကုိးကြယ္သူေတြဟာ ကိုရမ္က်မ္းစာကို ဖတ္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ဟိႏၵဴေတြဟာ ဂဂၤါျမစ္ေရကို ရရွိႏိုင္ၾကသလို ခရစ္ယာန္ ေတြကလည္း သူတို႔ဘာသာ ထုံးတမ္းစဥ္လာအရ မေသခင္မွာ လူနာရဲ႕၀ိညာဥ္ကုိ ဘုရား သခင္ထံမွာ အပ္ႏွံဖုိ႔ ၀တ္ျပဳ ဆုေတာင္းပြဲေတြကုိလည္း ျပဳလုပ္ လာႏုိင္ၾကပါတယ္။ တစ္နည္း အားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီ ေဂဟာေတြဟာ တိရစၦာန္လို ေသရေတာ့မယ့္ လူနာေတြကုိ စိတ္ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ဘ၀ကူး ေကာင္းေအာင္ အက်ဳိးေဆာင္ေပးတဲ့ ေနရာေတြ ျဖစ္တယ္လုိ႔ လူေတြ ေျပာစမွတ္ ျပဳလာၾကပါတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာက အကူအညီ မ်ိဳးစုံ ၀င္ေရာက္လာၿပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၂၀ ေက်ာ္မွာ အသင္း၀င္ေပါင္း ၅၅၀၀ ေက်ာ္ ရွိလာတဲ့အထိ အရွိန္ရလာခဲ့ပါၿပီ။ မာသာထရီဇာဟာ ဥေရာပ တုိက္က အယ္ေဘးနီးယန္း လူမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အိႏိၵယႏိုင္ငံသား အျဖစ္ ခံယူခဲ့ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာကုိ ကုိးကြယ္သူ ျဖစ္ေပမယ့္ သူျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူေတြဟာ လူမ်ိဳး ဘာသာ မတူတဲ့သူေတြပဲ မ်ားတယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။
၁၉၉၆ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာ ႏွလုံးေသြးေၾကာ ပိတ္လာလုိ႔ ခြဲစိတ္ကုသရာမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေပမယ့္ က်န္းမာေရး ဆက္တုိက္ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာၿပီး ၁၉၉၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ေရာက္ေတာ့ ကြယ္လြန္ သြားပါေတာ့တယ္။ ကြယ္လြန္တဲ့ အခါမွာ အိႏိၵယအစိုးရက ဂုဏ္ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ စ်ာပန အခမ္းအနားနဲ႔ သၿဂႋဳဟ္ေပး ခဲ့ပါတယ္။ မာသာထရီဇာရဲ႕အရင္က အိႏိၵယ အစုိးရက ႏုိင္ငံေတာ္ စ်ာပန အခမ္းအနားနဲ႔ သၿဂႋဳဟ္ေပးခဲ့တဲ့ အရပ္သား တစ္ဦးသာ ရွိခဲ့ဖူးေသးၿပီး အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ မဟတၱမဂႏၵီပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘယ္ဆု ခ်ီးျမႇင့္တာကုိ ခံရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏိုဘယ္ဆု ရသူေတြကို တည္ခင္း ဧည္ခံတဲ့ ညစာစားပြဲကို မာသာထရီဇာ တက္ေရာက္ သုံးေဆာင္ျခင္း မျပဳခဲ့ပါဖူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဆင္းရဲသားေတြနဲ႔သာ အတူေန အတူစား လာခဲ့တဲ့ မာသာထရီဇာဟာ အဲဒီ ဆင္းရဲ႕သားေတြရဲ႕ မ်က္ကြယ္မွာ တန္ဖုိးႀကီးမားလွတဲ့ အစားအေသာက္ေတြကုိ ဘယ္လုိမွ မိ်ဳမက်ႏုိင္လုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
မာသာထရီဇာဟာ ႏိုဘယ္ဆု ရၿပီးကတည္းက ပဋိသေႏၶ တားေဆးသုံးတာနဲ႔ ကေလး ဖ်က္ခ်တာကို အျပင္းအထန္ ဆန္႔က်င္ခဲ့လို႔ အေနာက္တုိင္း မီဒီယာေတြရဲ႕ ေ၀ဖန္ ျပစ္တင္တာကုိ ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အေနာက္တုိင္းက ပုိ႔လာတဲ့ ျပႆနာမရွင္းတဲ့ တစ္နည္းအားျဖင့္ မစင္ၾကယ္တဲ့ လုပ္ငန္းေတြက ရလာတဲ့ အလွဴေငြေတြကို မစစ္ေဆးဘဲ လက္ခံရေကာင္းလားဆုိၿပီး အျပစ္ တင္တာေတြကိုလည္း ခံခဲ့ရပါေသး တယ္။ မာသာထရီဇာဟာ ဒီလုပ္ငန္းကုိ လူ ၁၃ ေယာက္နဲ႔ စခဲ့ရတာပါ။ မိန္းမသားျဖစ္ၿပီး ဘာအကူအညီမွလည္း မရတဲ့ၾကားထဲက မြန္ျမတ္တဲ့ လုပ္ငန္းကုိ ယုံၾကည္ခ်က္ရွိရွိ ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လုပ္ခဲ့တာျဖစ္လုိ႔ သူ႔ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကုိ သူကြယ္လြန္ခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ၾကာေနၿပီ ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီကေန႔အထိ ကမၻာက အတုယူ အားက် ေနၾကရတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
‘လူတစ္ရာကုိ ထမင္းမေကြၽးႏိုင္ရင္လည္း လူတစ္ေယာက္ကိုပဲ ထမင္းတစ္နပ္ေလာက္ ေကြၽးလိုက္ပါ’ ဆိုတဲ့စကားဟာ မာသာထရီဇာ မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ လက္သုံးစကားပါပဲ။ မာသာထရီဇာဟာ မေရ မတြက္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားတဲ့ လူေတြကုိ ထမင္းေကြၽး ခဲ့႐ုံသာမက လူေတြ အမ်ားႀကီးကုိလည္း ျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါ့ေၾကာင့္ လက္ရွိ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ထဲမွာ အေရးႀကီးတဲ့ လုပ္ငန္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ အေျပးအလႊား ေဆာင ္ရြက္ေနၾကသူေတြထဲက ျပည္သူကုိ ထမင္းေကြၽးမယ့္သူ၊ ျပည္သူေတြကုိ အ၀တ္အစား ေပးမယ့္သူ၊ ျပည္သူေတြ နာက်င္ ခံစား ေနရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကုိ သက္သာရာ ရေအာင္ လုပ္ေပးမယ့္သူ၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ထဲက ေသာကေတြကုိ ေျဖေဖ်ာက္ေပးမယ့္ သူေတြရဲ႕အပါးမွာ ေအာင္ျမင္မႈ အေပါင္း အစဥ္ ခေညာင္း ေနႏုိင္ပါေစလုိ႔ ဆႏၵျပဳ ေပးလုိက္ရပါတယ္။
Writer:
နီမင္းေဆြ
http://news-eleven.com/
0 comments:
Post a Comment
မွတ္ခ်က္ေတြကို ေဖာ္ျပရန္ ခဏေလးေစာင့္ၾကပါ။